Bir sahaftan yıllar önce konusunu ilginç bularak aldığım kitap. Yıllar geçip de içeriğini unuttuğum için yeniden okumak istedim.
Öncelikle kitabın şamanlığa değinerek, Kutadgu Bilig üzerinden biraz mistik bir havada yazılması hoşuma gitti. Değindiği konular, sosyal mesajlar da yerinde ve güzeldi. Katıldığım çok yer oldu. Karakterler gerçekçiydi, sahaf Semahat ve Umay nine çok tatlı karakterlerdi.
Ama hoşuma gitmeyen, aklıma yatmayan, havada kalan kısımlar da bir o kadar mevcut oldu bende. Öncelikle yazarın araya girmesi; benim açımdan dikkat dağıtıcı ve gereksizdi. Bahsetmeden edemeyeceğim, özellikle en sıcak İstanbul günleri tasviri beni sıktı biraz. Kitapta tekrar fazlaydı. Polisiye türünde eser tüketmeyi çok sevsem de bu konu -yani Defne’nin kaybı- başta ilgi çekici ilerleyip sonra havada kaldı. Umay Nine’nin belli ki önsezi yetenekleri var, bıçağı bulabildi, enerjileri hissetti, yunus ve Defne bağlantısını da hissetti doğal olarak. Ama sadece Ümit komiseri bekledi. Defne dışarı çıktığında kendini sadece Ümit’e gösterdi, can güvenliğinden endişe ederek gezemiyordu ama Ümit’i buluyordu, ayrıca karakola veya ninesine gitmiyordu.
Aslında akış olarak karakter gelişimleri -Ümit ve Semahat’in- güzel işlendi bence, ama tüm bu olaylar, yani Defne ve Umay Ninenin çabaları onların hayatlarına dokunmak için miydi? Yoksa başka bir şey mi? Belki de bu kısmı ben anlayamadım. Belki de başta çok polisiye odaklı yaklaştım. Sonuç olarak akıcı bir kitap, büyük beklentilere girmeden, keyif alarak okunabilirdi bence.
