Ne kadar yarışabilir
Bir gün
Sonsuzca sustuğumuzda
Söylenebilecek
Her şeyi
Söylemiş olmak
Şimdi burada duruyorken ben
Burası ve ben geçiyoruz
Perdeyle karşılıklı bakışıyoruz
Ve kitaplarla
Ve gülümseyişler fotoğraflarda
Hiç geçmeyecekmiş gibi duran
Anların görüntüleri
İçimde
Her şeyi kucaklamaya hazır
Bir sevgi var
Ve dokunduğu
Her şeye bulaşan
Bir keder
Sessizce durup bekliyorum
Bir şey olur mu diye
Sessizce, kıpırtısızca
Bir şey olur mu
Olacak mı
Ve onun ne olduğunu da
Bilmiyorum
Ama sessizce
Okur Takip Önerileri
Ormana dönüştürmek bir dizeyi
Bir ağacı betimleyen
İçinde rüzgârlar estirmek
Bazen yıkık dökük olmaya hakkım yok mu
Kırık, yıkık dökük olmaya
Hayatım baştanbaşa hatalarla yüklü
Ve onları düzeltme çabasıyla
Kendim uçurum
Oluyordum
Uçmayı öğrenmiş
Olmasam da
Şiirlerimi ezbere bilmeyeceğim artık
Unutacağım ezbere bildiklerimi de
Ezberleme yeteneğimi yitirmekteyim
Ve bu pek fazla umurumda da değil
Kırları ezberlemem gerekirken
Aklımda şiirler kalması
Yanlışlıktı belki
Gözleri ezberlemem gerekirken
Sesleri, gülüşleri
İnsan kendi yüzünü de unutabilir
Ve sesinin nasıl bir şey olduğunu
Zaten en az ezbere bildiği şey
Kendisidir
Uzun bir yolda yürüyorum
Bu kez ne yaz ne kış
Ne güz ne ilkbahar yolu
Aptalca yinelenip duran
Mevsimlerle ilişkim yok
Değişip durmalarına
İçten içe
Yine de sevinsem de
Ama bu mutlak değişmezlik
Değişmenin içindeki
Bu mutlak değişmezlik
Değişimin değişmezliği
Benim hayatıma ait değil
Hayatım bana ait değil
Her hayatın bir tarihi vardır
Kısa uzun sıradan ya da görkemli
Ama hepsi de ufalanan kaderlerdir
Bir yerde her şey eşitlenir
Toz zerrelerine dönüşerek
Ve toz da parçalandığında
Geriye kalan hiçlikten başka nedir
Uzaktan uzağa aşkı duyumsuyorum
Aşkı, sonsuzca yitmiş olan
Şimdi bir yaz günü kadar uzak
Ve beynimi oyup duran
Şu gürültü gibi tedirgin edici
Kendimi bir şarkı söylerken yakalıyorum
Düşüncede söylenen şarkı
Gerçeğine ne kadar uygundur
(...)
Kendimi bomboş hissediyorum
Boş, bomboş kimi zaman
Bir kır çiçeğinden daha yalnızım
Bir kır çiçeği olmak isterdim
Issız bir dağ yamacında
Bir kır çiçeği için
Yalnızlık ürkütücü değildir
Aklımda kımıldayan düşünce
Bazen bomboş hissediyorum kendimi
Boş, bomboş
Her şey tedirgin ediyor beni
Zaman akıp gidiyor
Zaman, bana hem ait
Hem ait olmayan
İnsan neden ölüme yazgılı
Ölümün matematiği neden
Zamana ayarlı
Saatli bomba gibidir
O adam şimdi ölmüştür
Çünkü aradan şunca zaman geçti
Biz onu görmeyeli
Peki bu zaman nasıl bir şeydir
Biz onu düşünmediğimizde
Geçen zaman
Onun kendisi için
Geçen zamana eşit midir
Bir şehirde başka bir şehri
Bir şiirde bir başka şiiri
Bir başka serüveni kendi serüveninde
Böylece gece yolculukları yeniden başlamıştı
Ama bunlar başka gecelerdi
Sigara üstüne sigara
Yakılıp şiir düşünülen
Ve yüzleri sisler ardında sevgilileri
Onlar alaturka şarkıda bir dizeydi
Hep hayal edilecek olan
Siz önünden geçerken
Pencerede kıpırdanan
Sayfa 12Kitabı okudu
İnsanın sahipsizlik yazgısı
Soğuk, duygusuz yıldızların altında
Hayata uzun bir veda
Uzun ve ne de olsa azıcık kederli
İçimdeki şarkı duyulsun diye
Sesimi nasıl yönlendirmeliyim
Gözyaşlarım nasıl bir yön bulmalı kendine
Yazılmış ve yazılacak şiirlerin hatırına
Nasıl bir şarkı tutturmalıyım ki yarım kalmasın
Bir kez daha tanık olsun yaşadığıma
Kırda bir ağacın yapayalnızlığına tanık olsun
Öpüştüklerimize, parmak uçlarımıza
Öfkelerimize, küslüklerimize
Yaşadığımız, yaşayamadığımız
Her şeylerimize tanık olsun
Bakışlarımda bir anlam varsa bana aittir
Ellerim bütün bedenim bana aittir
Tanıştığım güneş, yıkandığım ırmaklar
Derin ve tozlu yollar
Öptüğüm dudaklar bana aittir
Bu dünyayı kendi gözlerimle görmeyi öğrendim sonunda
Gözlerim bana aittir
Sayısız kitap sesleniyor bulundukları yerden
Onlar nice sabahlarıma tanıktırlar
Nice uykusuz gece
Beş şehir'in asıl konusu hayatımızda kaybolan şeylerin ardından duyulan üzüntü ile yeniye karşı ile beslenen iştiyaktır. İlk bakışta birbiriyle çatışır görünen bu iki duyguyu sevgi kelimesinde birleştirebiliriz. Bu sevginin kendisine çerçeve olarak seçtiği şehirler, benim hayatımın tesadüfleridir.
