yalnız yaşamak istiyordum, yalnız olunca daha iyi hissediyordum kendimi, daha temiz, ama onlardan kurtulacak kadar zeki değildim.
bana yalan söylediğini anladığım anda bile ona güveniyordum.
"Adın ne?” diye sordu Coraline kediye. “Bak, ben Coraline’ım. Tamam mı? “Kedilerin adı olmaz,” dedi kedi. “Olmaz mı?” dedi Coraline. “Olmaz” dedi kedi. “Siz insanların adı olur çünkü siz kim olduğunuzu bilmiyorsunuz. Biz kim olduğumuzu biliyoruz, bu yüzden adlara ihtiyacımız yok.”
Okur Takip Önerileri
"derin bir kaygıya gömüldü. bu büyük evde, kendini daha önce olduğundan çok daha yalnız hissediyordu; ona yardım eli uzatabilecek hiç kimse yoktu. sanki kentin daimi uğultusu bile ansızın kesilmiş, o derin ve kederli inleme yok olmuştu."
başkalarına, başkalarının yaşama-isteğine, başkalarının dünyasına güçlükle katlanıyorum. başkalarından uzaklaşma kararı çekici geliyor bana. onların dünyasına artık katlanamıyorum.
öfke bir şeylerin yolunda gitmediğinin habercisidir. nefretse yoldan çoktan çıkmış olmanın bir sonucu.
Sanki kitap okuyan kimsesizlerdendi, bilirsiniz onlar delidir ama bunun hakkında konuşacak kimseyi bulamazlar, oysa bir insanı en çok, en sevdiği kitabı anlatırken tanırdınız.
sana yine, hatta şimdi bile, yalnız hayal kırıklıkları getirebilirim, ben ki uykusuzluktan ve baş ağrısından oluşan bir hilkat garibesiyim.
hiçbir şey yapmamanın neden bir seçim olabileceğine inanmıyorsun?
belki de insan... en büyük utancı... kendine en yakın hissettiklerine karşı duyar.
Bu sahte neşenin ne çabalara mal olduğunu, kendine hâkim olmak için her gün nasıl kahramanca bir güç harcadığını kimse anlamıyordu.
Zamanın çoktan sildiği bir hata için cezalandırılabilir miydi insan?
Her intihar haberi, her suç ve umutsuzluk olayı artık Irene'nin ilgi alanındaydı. Her şey ona kendini hatırlatıyordu.
Bir zamanlar bu adamın dudaklarını dudaklarında hissetmiş olduğuna inanamıyordu.