yalnız yaşamak istiyordum, yalnız olunca daha iyi hissediyordum kendimi, daha temiz, ama onlardan kurtulacak kadar zeki değildim.
bana yalan söylediğini anladığım anda bile ona güveniyordum.
"Adın ne?” diye sordu Coraline kediye. “Bak, ben Coraline’ım. Tamam mı? “Kedilerin adı olmaz,” dedi kedi. “Olmaz mı?” dedi Coraline. “Olmaz” dedi kedi. “Siz insanların adı olur çünkü siz kim olduğunuzu bilmiyorsunuz. Biz kim olduğumuzu biliyoruz, bu yüzden adlara ihtiyacımız yok.”
Okur Takip Önerileri
her şey çok güzel giderken çok güzele odaklanıp, her şeyin gittiğini fark edemedik.*
"herkes de bir merak içinde / ölümden sonra hayat var mı diye..."
"boşuna düşünürler / sanki hayat varmış gibi ölümden önce"
"derin bir kaygıya gömüldü. bu büyük evde, kendini daha önce olduğundan çok daha yalnız hissediyordu; ona yardım eli uzatabilecek hiç kimse yoktu. sanki kentin daimi uğultusu bile ansızın kesilmiş, o derin ve kederli inleme yok olmuştu."
başkalarına, başkalarının yaşama-isteğine, başkalarının dünyasına güçlükle katlanıyorum. başkalarından uzaklaşma kararı çekici geliyor bana. onların dünyasına artık katlanamıyorum.
öfke bir şeylerin yolunda gitmediğinin habercisidir. nefretse yoldan çoktan çıkmış olmanın bir sonucu.
çok empati yapıyorsunuz,
ne dünya bu kadar hassasiyeti kaldırır, ne insanlar bu kadar inceliği...
Sanki kitap okuyan kimsesizlerdendi, bilirsiniz onlar delidir ama bunun hakkında konuşacak kimseyi bulamazlar, oysa bir insanı en çok, en sevdiği kitabı anlatırken tanırdınız.
sana yine, hatta şimdi bile, yalnız hayal kırıklıkları getirebilirim, ben ki uykusuzluktan ve baş ağrısından oluşan bir hilkat garibesiyim.
bana kötü olduğumu hatırlatmana gerek yok. inan bana, herkesle savaşıyorum. geleneklerle, toplumla, insanlarla… hatta iyi bir insan olmak için kendimle bile savaşıyorum. inan bana, çabalıyorum.
bir şeyler var faik. anlatılacak kimseler yok değil. insan mutlaka bir dil bulur, yazar, ses çıkartır, boyar, dans eder, susar. görün der, şu etle kemikle örtülmüş sıkıntıyı bir görün. iç kanama gibi sessiz, duyun der faik. mesela görüp geçtiğin, belki yüzüne bile bakmadığın nicesi, yani diğer taraftan birinin, yüzünü görmek için can attığı birisi. kantarın topuzunu kaçırmak istemezdim. anlatılacak kimseler yok değil. ama insanın kulağının arkası bile, kendisine ne kadar uzak.
“bir gün
çok bunalırsan
denizin dibinde
yosunlara takılmış gibi
soluksuz
sakın unutma gökyüzüne bakmayı
gökyüzü senindir
gökyüzü herkesindir”