“tutamayacağımız son sözleri vereceğiz
belki bir gün son kez görüşeceğiz
ikimiz de bunun son olduğundan habersiz
son kez el ele gezeceğiz belki de
son kez söyleyeceğiz
birbirimizi sevdiğimizi,
yine beraber planlar yapıp
tutamayacağımız son sözleri vereceğiz birbirimize
ve
elbette
yollarımız yine ayrılacak bir gün
sonra aramıza şehirler girecek
hiç karşılaşmayacağız
tesadüfler bile bir araya getiremeyecek
sonra da belki birimiz öleceğiz
diğerimiz hiç bilmeyecek.”
Hanife Nur Üstü tekrar paylaştı.
"Devlet diye gerçek bir şey yok ki abi. En tepede kendini devlet sanarak kararlar alan, insanların yaşamasına ya da ölmesine karar veren çobanlar var."
"dışarıdan gamsız bir pezevenk gibi gözüküp
iç dünyamda duygusal biri olmak beni mahvetti."
Okur Takip Önerileri
hangi çiçek, diğerini “sarı açtı” diye ayıplar?
hangi kuş, “farklı ötünce” diğerine yasak koyar?
derisinden, dilinden ötürü öldürülüyor insanlar.
ah insanlar...
Charles Bukowski
bazen yapayalnız hissediyorum kendimi şu dünyada,
diğer zamanlarda ise biliyorum yapayalnız olduğumu.
Charles Bukowski
İnsanları bilirsin, "Hey, Cuma akşamı, ne yapacağız? Burda kös kös oturacak mıyız?" Evet, kesinlikle. Çünkü yok dışarıda bir şey. Aptallık sadece. Aptal insanlarla fingirdeyen aptal insanlar. Geceye koşa koşa çıkmak gibi bir ihtiyaç içinde olmadım hiçbir zaman.
hiçbir şey yapmamanın neden bir seçim olabileceğine inanmıyorsun?
belki de insan... en büyük utancı... kendine en yakın hissettiklerine karşı duyar.
Bu sahte neşenin ne çabalara mal olduğunu, kendine hâkim olmak için her gün nasıl kahramanca bir güç harcadığını kimse anlamıyordu.
Zamanın çoktan sildiği bir hata için cezalandırılabilir miydi insan?
Her intihar haberi, her suç ve umutsuzluk olayı artık Irene'nin ilgi alanındaydı. Her şey ona kendini hatırlatıyordu.
Bir zamanlar bu adamın dudaklarını dudaklarında hissetmiş olduğuna inanamıyordu.
Onun dünyasındaki erkekler normalde Irene'de gördükleri "güzel kadın" imajını sıkıcı espriler ve küçük flörtleşmelerle överken içindeki dişiye gerçek bir ilgi göstermezlerdi.