Herkes evini buldu, benim ev diye sırtımı yasladığım duvar sırtıma yük oldu. Sevgisizlikten desen değil, ben bütün yaralarımı sevilirken aldım. Sevgiden mahcubum kime nasıl anlatacağım.
Bir ruh, ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu... Biz ancak o zaman sahiden yaşamaya, -ruhumuzla yaşamaya - başlıyorduk...