- Merhaba, ben hiç seçmediğim bir şehirde, hiç seçmediğim bir ırkta, hiç seçmediğim bir dinde, hiç seçmediğim bir dünyada savaşın ortasında hayatını kaybeden binlerce çocuğun ruhuyum. Ölümümde senin ve senin gibilerin etkisinin olduğunu söylediler ve genelde dürüst konuşmazmışsınız. Yalvarırım dürüstçe söyle. Sen kimsin?
- Merhaba ben politikacıyım. Benim topraklarım ve çıkarlarım senin hayatından daha önemli. Üzgünüm çocuk.
- İşte son cümlende yalan konuştun. Üzgün değilsin.
Merhaba ben Sadako Sasaki, 6 Ağustos 1945’te yaşadığım şehir olan Hiroşima’ya atom bombası atıldı. Atom bombası ne demekti? Atom karıncalarının ne olduğunu bilir çocuklar sadece. O gün öğrendim ne olduğunu. “Sanki milyonlarca güneş aynı anda parlıyordu. Üstelik bombanın sıcaklığı nedeniyle gözlerime dikenler batıyor gibiydi.”
Ben çok hızlı koşardım biliyor musunuz? Hem de takımdaydım. Örümcekleri severdim, şans böcüşü görürdüm. Hem ne varmış yani kitabı kapağına göre mi yargılasaydım. Bence insanlar da bunu yapsın. Belki daha güzel bir dünya olur. Belki seçimimiz olmayan bu atom karıncalı bombayla tanışmamış olurdu çocuklar. Belki daha uzun yaşardım. Belki binlerce Turna Kuşları yapan bir çocuk meclisi açardık olmaz mıydı? Adını da buldum: United States Of Children. Yaşasıııınnn(!)
Çocuklar yaşasın.
Nazım Hikmet’in atom bombasının etkisiyle olaydan 10 yıl sonra lösemi olup hayatını kaybeden Sadako Sasaki için yazdığı “Kız Çocuğu” şiiriyle veda ediyorum.
Çocuklar öldürülmesin. Şeker de yiyebilsinler.
http://1000kitap.com/gonderi/102845693o
