Ayşe
@sadece_Ayse
Solo libros... silencio!!!
Akü TDE
Denizli
Denizli, 27 Ocak 1986
664 okur puanı
Ocak 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
"Tohum olmanın kaderindeydi karanlık. Büyüyebilmek için gömülmek gerekiyordu."
Sayfa 55Kitabı okudu
Yetişkinler dünyasının zalim oyunları, çocukluğun oyunlarından tanıdık geliyor; dolayısıyla ürktüğü bu değil; galiba, daha çok büyük oyunlarının geri dönüşsüzlüğünden ürküyor. Çocuklar geri dönebilirler, vazgeçebilirler, oyun bozabilirler, büyüyene kadar her şeyi kaybedebilirler, kazanacakları bir gelecek olduğunu düşünerek, gelişigüzel bir umursamazlık içinde birçok oyuna girip çıkabilirler. Onların zamanları vardır. Büyüklerinse zamanları yoktur. Çocuk oyunlarında zaman bu yüzden eğlenceli bir şaka, büyük oyunlarındaysa acıklı ve zalim bir kaderdir.
Büyümenin vazgeçmek demek olduğunu anlıyor...
Okur Takip Önerileri
Geçmiş, hatırlamadıklarımızla daha çok geçmiştir. Unuttuklarımız kadar, unutmayı seçtiklerimizle de biçimlenir geleceği miz.
Çıplaklığı bilmeyen nasıl kendisi gibi giyinir ki?
Bir insan, kendi rüyasını görene kadar yıllarca başkalarının rüyalarını görür...
Hafif ve kolay şeylerden korkuyordu. Yaşam ağır bir şeydi. İstekler ağır ağır gerçekleşiyor, aksilikler ağır ağır gideriliyor, günahlar ağır ağır ödeniyordu.
Bazı kadınların evden çıkmadan önce, aynalı odaların kapısını kilitlediklerinden, böylelikle, beklenmeyen ve tekin olmayan durumlara karşı korunmuş olduklarından söz ediyorlardı. Ayna tekrardır, diyorlardı. Ayna çoğaltır. Allahtan başka çoğaltanlar tekin değildir. Ayna gibi durgun sular bu yüzden tekin değildir; derindir ve boğar insanı. Kırılmış aynanın bir parçasına bakmak da günahtı, böyle yapanların hayatı parçalanır, bir daha bütünlenmezdi. Bu yüzden bir ayna kırıldığında kırık parçalarını hiç bakmadan bir kovaya toplayıp hemen atmak gerekti.
Bir hikayenin nerede bittiğini bilmek önemlidir. İnsanlar işte bunu bilemezler; hikayenin nerede bittiğini. Çoğu zaman bilemezler... Bütün yıkımların, mutsuzlukların, üzüntülerin esrarı buradadır. İnsanların hayatlarını hikayeler yönetir aslında. Onlar, kendileri ya da kaderleri yönetir zannederler. Kader denilen şey, inandığımız hikayelerin şaşmaz seyridir yalnızca. Duydukları, dinledikleri, gördükleri, okudukları, inandıkları hikayelerin şaşmaz seyri... Hayatlarını hikayelere benzetmeye çalıştıkları için mutsuz olurlar. Hikayelere inanırlar çünkü. Hikayeleri hayatın kendisi zannederler. Bütün hayatımız hikayelerle kuşatılmışken, inanmayıp da ne yapsın zavallıcıklar? Bütün kutsal kitaplar bile hikayelerle doludur. Tanrı yeryüzüne hikaye biçiminde görünmüştür."
Yol vardır elbet, ama o yoldan geçecek olan sen, aynı kişi değilsin ki artık. Kimse çıktığı yolda kendisi kalmaz. Yol insanı başkalaştırır.
Hiçbir zaman geri dönüş yoktur!
Ama, bu her şey demek!
Bir gong sesi daha vuruyor.
Evet, öyle. "Bütün doğruların üzerini örten bir tek yalan," derken bunu kastetmiştim ben de. Gerçeklik dedikleri budur zaten: Bir büyük yalanın bütün doğruları örtmesi!
Bazı hikayeler insanın başına gelir, tıpkı bir kaza gibi; insan bazı hikayelere hazırlıksız yakalanır; bazı hikayeler içinse, insanın içinin hazır olması gerekir. Bir de alınmış kararların hikayeleri vardır. Dönüşü olmayan hikayelerdir bunlar. İnsan kendi hikayesinin nasıl bir hikaye olacağına doğru karar vermelidir. Sonra yağmura, doluya tutulur gibi tutulduğumuz hikayeler vardır; bir de apansız mucizeler... İnsan en çok bunu ister ama, sonu iyi biten mucize var mıdır, ben de bilmiyorum Aliye.
İnsan nerede yenilir?
Oyunlar ne zaman acı verir Muştik? Kelimeler, ne zaman insanın ağzına büyük gelir? Hayaller ne zaman ufalanır? Oyunlar ne zaman hüzünleri artık saklamaz olur? Yollar ne zaman tükenir? Erkekler, yalnızca yaşlanırlar, oysa neden kadınların teni, giysiler gibi eskir?
Seks ne zaman satılmaz? Cevabı, kendisine büyük gelen sorular nerede değiştirilir? Belki de en mühim sual en sade olandır her zaman: İnsan nerede yenilir?
Hangi hayatın "keşke"si yoktur ki, dumanlı kızım? Her hayatın dönemeçlerinde en az birkaç "keşke" vardır mutlaka. Hayat da budur zaten.
"Kendi hayatım" sözü, fazla iddialı bir laf değil mi sence? Kimin kendi hayatı var ki? Kim sahiden hayatını yaşıyor ki?
Kokular insanı yeni heveslerin peşine takar.