Bu aralar tarihi romanlar okumayı çok seviyorum. Tarihten esintilerin olduğu ama tarih kadar acımasız olmayan biraz kurguyla okunabilir olan eserlere zaafım var bu ara. Burada da Kıbrıs'ı yavru vatanımızı okuyoruz. Türk ve Rum komşuların savaş yüzünden düşmanlaşmasını, kan gölüne dönen adayı, yitip giden aşkları, kayıp kalan canları okuyoruz. İlk gençlik aşkından gerçek aşka yolcuğuluğun tanıklarından incir ağacınıda dinliyoruz ara ara bu benim en çok hoşuma giden kısımlardandı. Ara ara mitolojik alıntılar yapması ekstra hoşuma gitti. Ben bütünüyle eseri çok sevdim ve Elif Şafak okumayı ne çok özlediğimi fark ettim. Büyülü bir hikayeydi, büyüsüyle içimden şunu geçirdim bittiğinde -mutlu incirde birer kadeh rakı içmek ne de keyifli olurdu şimdi-
