Kalabalık toplanıyor büyük meydanlara
- Aşka veda
İnsanlar geçiyorlar yollardan
- İnanca veda
Şehir kapanıyor içine
- Toprağa veda
Dolaşıyor bir heykelin taştan eli üstlerinde insanların
Kuşlar göç ediyorlar bulutlar göç ediyorlar
“Yüzünde son gülümseme kaybolurken çocukların”
- İnsana veda
Sayfa 16Kitabı okuyor
En çok da adını söylemeyi
Özlüyor İçim de can kırıkları
Haberin olmasa da
Gözlerin tutmayı özlüyor yanlızlığım
Bilsen ki ben susunca
Susuyormuş seni arayan kuşlar
Bir yiğidin umutlarından kalan
Son dokunuşlar
Bir küheylanın yelelerin de biriken
Mesafe türküleri
Ben susunca susuyormuş o şarkı
O heye can, o sesler, haykırışlar
Kalabalık toplanıyor büyük meydanlara
Aşka veda
İnsanlar geçiyor yollardan
İnanca veda
Şehir kapanıyor içine
Toprağa veda
Dolaşıyor bir heykelin taştan eli
Üstlerinde insanların
Kuşlar bulutlar göç ediyorlar
Yüzünde son gülümseme
Kaybolurken çocukların
İnsana veda..
Erdem BAYAZIT
Bu dünyada ölenlere son anlarında eşlik eden melekler yoktur, sadece yankesiciler ve leş yiyen kuşlar vardır.
Felaketlerin en büyüğü akıldır. Onu yarım yamalak bile olsa, bulduktan sonra kaybetmek, ölümlerin içinde en dehşetlisidir.
Söz vermiştim kendi kendime:yazı bile yazmayacaktım.yazı yazmak da,bir hırstan başka neydi? Burada namuslu insanlar arasında sakin,ölümü bekleyecektim.Hırs,hiddet kime gerekti yapamadım koştum tütüncüye kalem kâğıt aldım oturdum Ada’nın tenha yollarında gezerken canım sıkılırsa küçük değnekler yontmak için cebimde taşıdığım çakımı çıkardım.kalemi yonttum yonttuktan sonra tuttum öptüm.Yazmasam deli ölecektim
“Aynı kitabın bile insanları birbirine düşman ettiğini bilmiyorlar mıydı?”
Ah bu insan yüzleri..! Her şeyimizi bağladığımız, durmadan yanıldığımız.