Aylarca bir çocuğun gülüşüne takıldı
Kalbim ki
Bulanık bir gökyüzünde duru kalmış
Tek incelik bulutuydu.
Tıkana tıkana tükeniyorum nicedir.
Yalnızlığa çarpa çarpa tarazlandı bedenim.
Okur Takip Önerileri
Artık kimse dinlemiyor. Duvarlarla konuşamıyorum, çünkü bana bağırıyorlar. Söylemem gereken şeyleri birilerinin duymasını istiyorum sadece.
Gülümsemem bile, eski bitkin gülümsemem bile gitti.
Gözümdeki yaşlar nereye gitti, yüreğimin çiçekleri nereye?
Bu yüzden katlandılar batıl inançlarınıza; çünkü bu inançlar bir şakaydı, halka giden dolambaçlı bir yoldu. İşte efendi böyle fırsat verir kölelerine ve onların coşkusuyla eğlenir bile.
Ama halkın nefret ettiği kişi - köpeklerin kurttan ettiği gibi - özgür bir ruhtur, zincir düşmanıdır, tapmayandır, ormanlarda barınandır.
Kendilerine "iyiler ve adiller" derse onlar, unutmayın ki, sahte sofu olmaları için hiçbir eksikleri yoktur; güçten başka!
Göğsümde bir yanardağ kıvranıyor Rüveyda
Yaraları kapandıkça kanıyor Rüveyda
Düşümde beni uyandıracak kadar korkutan neydi?
Bilmezler yalnız yaşamayanlar,
Nasıl korku verir sessizlik insana;
İnsan nasıl konuşur kendisiyle;
Nasıl koşar aynalara,
Bir cana hasret,
Bilmezler.
Dili kopmuş bir hayal çanı yüreğim
Sesini yalnız benim duyduğum
Vurur durur çığlık çığlık içimde
Durumu kabul etmeye başlamıştı; kendine ve bilemediği, tanımlayamadığı şeylere acıması artıyordu. Bir yandan da bu durumdan kurtulmak için yüreğini acıtan bir çaba göstermeye çalışıyordu.
Yalnız kişi, derin bir kuyuya benzer. Kolaydır içine bir taş atmak; ama dibe inerse bu taş, söyleyin bana, kim çıkaracaktır onu tekrar dışarı?
Kendini haksız çıkarmak, haklı çıkmaktan daha soylu bir şeydir, özellikle de haklıysa kişi. Ancak bunun için yeterince zengin olması gerekir kişinin.