***
Ruhuma bir hayat yakıştıramadım.
***
Sayfa 16 - Can çağdaşKitabı okuyor
Elimi beynime daldırmak, oraya yapışmış milyonlarca görüntüyü, sesi, kelimeyi söküp atmak istiyordum.
•••
Benim aklım yol kuşlarının tüneyip sessiz sedasız terk ettikleri bir harabedir.
•••
Sayfa 89 - Can çağdaşKitabı okuyor
Dünyada varoluşumun bu kadar sorunlu olacağını hiç tahmin etmezdim. Yirmi yaşında, kalıbı, rotası, adı gayet belli bir hayata yazılıydım. Otuz yaşına geldiğimdeyse, bin kapıdan kışlanmış bir tavuk kadar şaşkındım. Ne bir rotam, ne kalıbım, ne de adım kalmıştı artık. Bildiğim, öğrendiğim hiçbir şeyden emin değildim. Ağzımı araladığımda, dudaklarım yuvarlaklaşıp bir balık misali ağır ağır açılıp kapanıyor, beynimde cümle fikrimi felç eden sıcak, koyu sıvılar dolaşıyordu. Oysa yaşlandıkça, en azından birkaç şeyden emin olması gerekmez miydi insanın?
Sayfa 3
“Hep yarım kaldım, hiç tam doymadım, tam bağırmadım, tam dokunmadım. Bıçak ruhumda dehşet bir fısıltı gibi ilerledi ve ben tam ortamdan yarıldım. Ruhuma bir hayat yakıştıramadım.”
Yakalanmıştım, yaşamayı denerken yakalanmıştım.
•••
Uzun yıllar yalnızlığımla teselli buldum. Çünkü yalnızlık kolay bulunur bir olanak değildi.
•••
Sayfa 18 - Can çağdaşKitabı okuyor
•••
Rüzgarının hepsini kaybetmez ya insan, rüzgarının hepsini çalamaz ya kimse bir insanın. 𝑵𝒆 𝒛𝒂𝒎𝒂𝒏 𝒖𝒈̆𝒖𝒍𝒅𝒂𝒚𝒂𝒄𝒂𝒌𝒔𝜾𝒏 𝒔𝒆𝒏?
•••
Sayfa 157 - Can çağdaşKitabı okuyor