ro.dî Jon Kürt
@ttarkovski
Psikolojik Danışmanlık|Rehberlik
60 okur puanı
Mayıs 2019 tarihinde katıldı
Şakacı, neşeli, barışçıl bir yaradılışı vardı ama aralıksız uğradığı başarısızlıklar, mutsuzluklar ve çektiği acılar yüzünden herkesin barış ve neșe içinde yaşaması, başka bir biçimde yaşamaya cesaret edememesi için öylesine taşkın bir istek duymaya başlamıştı ki hayatta karşılaştığı küçücük bir uyumsuzluk, uğradığı küçücük bir başarısızlık onu bir anda çileden çıkarıyor, onca parlak umutlardan ve güzel düşlerden sonra kaderine lanet okumaya; eline geçeni yerlere çalmaya, başını duvarlara
vurmaya başlıyordu.
Yaşamın olumsuz tarafını en baştan beri sezinledim ve hissettim, her șeyin boş olduğunu... Can sıkıntısının ıstırabını tepeden tırnağa çektim. Bu belki de doğuştandır, elimden bir sey gelmez.* Hüzünlüyüm, kederliyim. Buna karşı hiçbir şey yapılamaz. Kendi başına geçmesi gerekir.
Biraz histerik, bir nevi sara hastası bozuntusuyum; saraya yakalanma şansına
nail olmamam anlamında, Eğer hakiki bir hastalğım olsaydı, benim için bir kurtuluş olurdu bu, Ama her zaman içsel olarak paramparça bir halde ve hayat görüşüme zıt olan büyük bir gerginlik içinde yaşamak zorunda kaldım, çünkü kendi dışımda bir çıkış bulamadım. Hayat hakkında karanlık bir anlayışım olmasına rağmen, varoluş için daima büyük bir tutku besledim. Öyle büyük bir tutku ki, tersyüz olarak hayatn inkârına dönüştü, çünkü yaşam iştahımı tatmin etme yolları yoktu elimde. Böylece, demek ki hayal kırıklığına uğramış bir adam değilim; ama çaba fazlasından ötürü içsel gücü kalmamış bir adamım.
Okur Takip Önerileri
Yaşamıma sıkıntı tecrübesinin hükmettiğini söyleyebilirim. Bu duyguyu ta çocukluğumda tanıdım. Eğlence, sohbet ya da zevklerle oyalanabilecek sıkıntı değil burada söz konusu olan; tabir caizse temel bir sıkıntı bu ve şundan ibaret: Kendi evinizde veya başkasının evinde, ya da güzel bir manzaranın karşısında, az ya da çok aniden her şeyin içi ve anlamı boșalıyor. içte ve dışta boşluk. Tüm evren hiçliğin damgasını yiyor. Ve hiçbir şey bizi ilgilendirmiyor, hiçbir şey
dikkatimizi hak etmiyor. Sıkıntı bir baş dönmesidir, ama sakin ve yeknesak bir baş dönmesidir, evrensel anlamsızlığın ortaya çıkışıdır; bu dünyada da öbür dünyada da bir șey yapılamayacağının, yapılmaması gerektiğinin, hayrete varan, ya da en üst basirete varan kesinliğidir, bize uyabilecek ya da bizi tatmin edebilecek hiçbir sey yoktur dünyada.
Kendi payıma, dünyadan şikayetçi değilim. Evren adına bir itirazım da yok. Karamsar sayılmam. Acı çekerim ve şikayet ederim, ama acı çekmek genel bir kural mıdır, insan doğasında mı vardır, bilmem. Öyle ya da değil, bilsem ne olur, bilmesem ne olur?
Acı çekiyorum, ama bunu hak edip etmediğimi bilmiyorum.
Karamsar değilim, hüzünlüyüm.
Milyon Kere Ayten
Ben bir Ayten'dir tutturmuşum oh ne iyi
Ayten'li içkiler içip sarhoş oluyorum ne güzel
Hoşuma gitmiyorsa rengi denizlerin
Biraz Ayten sürüyorum güzelleşiyor
Şarkılar söylüyorum
Şiirler yazıyorum Ayten üstüne
Saatim her zaman Ayten'e beş var
Ya da Ayten'i beş geçiyor
Ne yana baksam gördüğüm o
Gözümü yumsam
Tam da bunu düşündüğü sırada durumunun umarsızlığı çöktü içine. Bütün açıklığıyla Gölgeler Vadisi’nde olduğunu gördü. İçindeki hayat giderek sönüp gidiyor, yavaş yavaş ölüme doğru ilerliyordu.
Ne çok uyuduğunu ve buna rağmen ne çok uyumak istediğini fark etti. Halbuki eskiden uykudan nefret ederdi. O zamanlar uyku, hayatının kıymetli anlarını çalıyordu. Yirmi dört saatte dört saat uyku, dört saatlik hayatın elinden alınması demekti. Nasıl da çok görürdü uykuyu! Oysa şimdi çok gördüğü şey hayattı artık. Hayat güzel değildi; tatsızdı, acıydı. En vahimi de buydu. Yaşamayı arzu etmeyen bir hayat, sona erme yoluna girmiş demektir. Derinlerinde bir yerde hissettiği kendini koruma içgüdüsü onu harekete geçirince oradan uzaklaşması gerektiğinin farkına vardı.
gidiyorum; yorgun, solgun, ağlamaklı
viraneme doğru
sizin şehrinizden Tanrı’ya götürüyorum
perişan ve divane gönlümüalıp götürüyorum, o uzak noktaya
günahın renklerinden arındırmaya
aşkın lekesinden temizlemeye
yok olup gitmiş, yersiz bunca istekten arındırmayaalıp götürüyorum, senden uzak kalsın diye
senden, ey boş umudun cilvesi
alıp götürüyorum onu, diri diri gömeyim diye
bundan sonra konuşmayı hatırlamasın diyeinleyiş titriyor, gözyaşı oynuyor
ah, bırak, bırak kaçıp kurtulayım
senden, ey günahın coşkun pınarı
en iyisi bu belki de, senden sakınayımTanrı şahit ki mutluluk goncasıydım ben
aşkın eli geldi ve dalımdan kopardı beni
âhın alevi oldum, yazık ki
dudağım bir daha o dudağa kavuşmadısonunda yolculuk bağı bağladı ayağımı
gidiyorum, dudaklarımda gülümseme, bağrımda kan
gidiyorum, gönlümden çek elini
ey, hiçbir şey vermeyen, boş umut
Huzursuzluk değil bu. Tanımlanması güç bir boşluk duygusu. Biten ama ne olduğunu ve yerine neyi koyacağımı iyi bilmediğim bir şeyden dolayı duyduğum şaşkınlık. Derin hüzün. Belli belirsiz bir yavanlık var hayatımda, bir solgunluk. İçimde bir düşman barınıyor ama nedir, kimdir o, bilmiyorum.
kimi zaman sadece eğleniyormuş gibi hissediyorum, kaçınılmaz olanı erteleyerek. sadece üzerimden kayıp giden muazzam bir zaman hissine sahibim. kalan zamanımı düşünerek, bir şeyler yaparak geçirmeliyim, bunu biliyorum. sıkıcı şeyleri dinlememeye çalışıyorum. gerçekten üzgünüm, işte bu kadar.
Aynaya baktığımda yüzüm şaşırtıcı derecede canlı ve parlak görünüyordu. Yabancı birine aitti sanki. Yüzüm üzüntü, acı gibi duygularımla hiçbir ilgisi yokmuş gibi kendi başına özgürce yaşıyordu.
Acı çekmek bayılana dek dayak yemek degildi. Ayaktaki cam kesiğine eczanede
dikiş attırmak değildi. Asıl acı, kalbi baștan aşağı sancılara boğan, insana sırrını kimselere anlatmadan ölmeyi arzulatan bir șeydi. Kolları, başı hep dermansız bırakan, yastıkta öbür yana dönme isteğini bile söndüren bir şey.
"olabilir. Beni sevmemiş olabilirsin, yanına yakıştıramamışsındır, beğenmemişsindir sana göre değilimdir. ya da ne bileyim sevmemişsindir, unutamadığın vardır, güvenememişsindir bunu anlıyorum ama neden sevecekmişsin gibi hissettirdin."