Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.13
freya
freya
@vezirgambiti
ışıklar seni eve götürecek
198 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Olmamış. Birinci kitapta olan her şey bu kitapta OLMAMIŞ. Bunun bence en önemli sebebi karakterler. Birinci kitaptaki karakterler ile ilişkili karakterler kullansa da onların bakış açısından yazılmaması, konuya bir türlü girilmemesi, aşk hayatlarını ölen çocuğun daha önüne koymaları ve bir türlü gizemi çözmek için harekete geçmemeleri bu olmamışlığı pekiştirdi. Yazarın dilini seviyorum. Kitap sürükleyici miydi? Evet. Daha iyisini yapabilir miydi? Kesinlikle evet.
"İyi erkekler cennete gider ama kötü erkekler cenneti sana getirir." derler. Bazarov gibiler ise cenneti ya da cehennemi arzulamamanı sadece onları düşünmeni sağlarlar. Onu diğer kitap karakterlerinden farklı kılan bir şey var. Bunu sayfada adını okur okumaz anlıyorsunuz. Öfkesi gözünüzü kamaştırıyor, umursamazlığına gıpta ile bakmadan edemiyorsunuz. Turgenyev'in sevgili çocuğu Bazarov, acımasızca hatta yıkıcı eleştirilerine, kabalıklarına, bencilliklerine rağmen sevilmeyi ve anlaşılmayı fazlasıyla hak ediyorsun.
Bir yandan yağmuru izleyip bir yandan sıcak çikolatanızı içerek kitap okumayı seviyorsanız Sarah Jio kitapları tam size göre. Yazar daima aynı örüntüyü kullanıyor. Mektuplar, aile sırları, araştırmaya meraklı aşk hayatında kalp kırıklığı taşıyan bir kadın. Aynı örüntüye rağmen kendisini defalarca okutmayı başarıyor. Okuyucusunu sıkmıyor, uzun betimlemelere yer vermese de o karakterle o mektupları okuyor o adadaki sırları keşfedebiliyorsunuz...
Okur Takip Önerileri
Anson Bishop. Bir yazarın yaratabileceği en zeki seri katillerden birisi, kesinlikle. Elleri kelepçeliyken bile okuyucuya kendisinin bir tehdit olduğunu hissettirebiliyor. Sam Porter... 4. Maymun'da iyi bir polisti, 5. Cinayet'te aklında soru işaretleri olsa da tırnakları ile kazıya kazıya ilerlemeye çalışan birisiydi. 6. Yaramaz Çocuk'ta ne iyi bir polis ne de çözüm bulmak için ilerleyen birisiydi. Bir sisin içine girdi ve sadece dağılmasını bekledi. Yazar, karakterleriyle nasıl vedalaştı bilmiyorum ama ben hala Bishop ve Porter ile birlikte o otelin önündeyim. Poole ile o çantayı karıştırıyorum, Claire ile birinin bizi bulmasını bekliyorum, Nash ile birlikte güvenmeyi seçiyorum. Sanırım onları özleyeceğim. Evet, Çocuk'u bile...
Filmi izler izlemez kendi kendime şunu demiştim: "Daha fazlasına ihtiyacım var." Şu bir gerçek ki aksiyonun içindeki romantizme bayılıyorum. Silahların gölgesinde tutkulu bir aşk, birini kaybetme korkusu yaşama, sırf aşk için bir tuzağa koşarak gitmek. Bu kitapta ise bunların hiçbiri yoktu. Beni kitaba bağlayan tek şey Gray Man'di. Sanırım romantizm olmamasının sebebi buydu. Eğer kitabı okuduysanız ya da sadece filmini izlediyseniz bilirsiniz; kimse böylesi bir adamı paylaşmak istemez.
Kitapları biz seçmeyiz, kitaplar bizi seçer.
Bu kitap, zorluklara rağmen yeniden başlayabileceğimiz mesajını bize veriyor. Eğer hayatınızda yeni bir sayfa açmak istiyorsanız, terk edildiyseniz, terk ettiyseniz, çok sevdiğiniz insanlarla artık anlaşamadığınızı fark ettiyseniz Londra'dan Sevgilerle kitabının sizi seçmesine izin verin.
Herkes sonsuza dek sürecek bir aşk yaşayacak kadar şanslı olamayabilir ama umarım Sarah Jio'nun kaleme aldığı aşkları okuyacak kadar şanslı olur.
Tek bir seri katilin hayatını okumam mümkün olacaksa bu kesinlikle Anson Bishop olsun isterdim. İlk kitapta (4. Maymun) eline bıçağı nasıl aldığını anlatan, geçmişinin en karanlık anılarına günlüğüyle ışık tutan Bishop, bu kitapta da sanki her bir sayfayı aynı bıçakla kazıya kazıya çevirmenizi sağlıyor. Çözülemeyen davaların dedektifler üzerinde psikolojik bir baskı oluşturduğu söylenir. İlk kitapta sadece cinayetlerin peşinde koşturup karısının ölümünü atlatmaya çalışan Porter, bu kitapta ise bu baskı durumunu yaşıyor.
Bishop gibi bir sonraki hareketini asla tahmin edemeyeceğin birisinin peşine düşmemelisiniz özellikle berrak bir zihne sahip değilseniz... Porter bu durumu zor bir yoldan giderek anlıyor. Oyunun iplerini elinde tuttuğunu düşünürken bunun sadece bir yanılsama olduğunu fark ediyor. Üçüncü kitabı okumayı heyecanla bekliyorum. Kötüler hiçbir zaman kazanmaz biliyorum ama belki Bishop, yazarı ikna etmeyi başarır. -önsözü okuyanlar ne demek istediğimi anladı-
Yazarın okuduğum ilk kitabı ve bu kitabı elimden bir an olsun bırakmak istemedim. Kayıp kız Josy'i babasından daha çok merak etmiş olabilirim. Adeta bir film sahnesi gibi her sayfa insanın gözünde canlanıyordu. Zihinsel hastalıkların ön planda olduğu bir kitapta klişe olan bir gidişat vardır. Tabi ki bu kitapta da aynı şey mevcuttu. Ama bazı klişeler okunmaya değer.
Morvan Ailesini çok sevdiğimi fark ettim. Hatta kitabın sonundaki olaylar farklı bir gelişseydi yazarın Erwan'i kullanarak kitaplarına devam etmesini isterdim. Sadece bir polis değil aynı zamanda bir araştırmacı, bir gazeteci ve topladıklarından tutarlı bir hikaye ortaya çıkarabilecek kadar iyi bir yazar. Grange'in kendinden bir parçadan fazlasını kattığını düşündüğüm bir karakter. Baba Morvan'in hikayesine ulaşabilmek için ne kadar derine kazman gerekiyorsa çocuklarının özlerine inebilmek için o kadar yanlara doğru kazman gerekiyor. Gizem gerilim yazarları çok iyi bir "Katil Kim" bilmecesi ortaya koyabilirler ama bu Grange'in tarzı değil olayı daha fazla çetrefilleştirmeyi seviyor. Afrika, Floransa, Paris. Üç farklı yerde tek bir kişiye verilen bir savaş. Kitabın arka kapağında "iblisle son bir düello başlıyor," diyor yazar ama Lontano okuyan herkes bilir ki bir Morvan da melek sayılmaz.
Farklı çağlarda yaşayan iki kraliçenin hayatını anlatıyor, Öfkeli Doğan. Biri Kan Kraliçesi, diğeri Işık Kraliçesi. Bir bölüm Rielle'nin hayatını okuyoruz, diğer bölüm Eliana'nin hayatına kaldığımız yerden devam ediyoruz. Bu tempo beni yormadı hatta diğer bölüme heyecanla geçtim denebilir. Kraliçe Rielle, daha çok empati kurabildiğim bir karakter oldu. Hatta onunla birlikte belirsizliklerin içinde savruldum ve onun çok sevilmesini istedim. İkinci kitabın adı da Kral Katili:) Umarım çok acı çekmeyiz Leydi Rielle. Serinin devamını okumak için sabırsızlanıyorum.
İyiyle kötü aynı yolda kol kola yürüyebilirdi. İnsanlar siyahı ya da beyazı seçse de grinin ilgi çekiciliğini göz ardı edemezdi. Karanlığa ilgi duymak için parçalanmış bir aileye, acı dolu bir geçmişe, seni desteklemeyen arkadaşlara sahip olmak zorunda değiliz. Merak en önemli tetikleyicidir bazen. Bir kez gözlerin alıştı mı karanlığa bir daha ışıkları açmaya gerek duymayabilirdi, insan.
Eylül ol. Dünya ol. Fark etmez. Yaşamanın da en az ölmek kadar cesaret istediğini unutma.
Hayatımız ya da sevdiklerimizin hayatı söz konusu olunca kimseye güvenebilir miyiz? Düşmemek için başkalarının düşmesine neden olabilir miyiz? Hayata daha sıkı tutunmak için bir başkasının ipini kesebilir miyiz? Suç işlemek için bir nedeniniz varsa bu yolda ilerler misiniz?
Bu soruları kendime sorduğum ve cevap buldukça okumaya devam ettiğim bir psikolojik gerilimdi. Bence hepimiz hayatımızın bir döneminde dağcılık yapan biri gibi hareket etmişizdir. Kitabı okuyunca ne demek istediğimi anlayacaksınız...
Bu kitabın kapağını tekrar açmak tekrar o satırlarda göz gezdirmek benim için çok zor olacak. Hem çok gizemli hem çok kasvetliydi. Birçok eksik yönü vardı değinilmeyen konular vardı ama o konular açıklığa kavuşsaydı belki benim için bu kadar gizemli olamazdı.
Kitabı kaybettiğim için yarım bırakıyorum:ccc O kadar akıcı ve gizemlerle dolu bir kitaptı ki daha ilk sayfalarda kitabın dünyasına çekilmemek olanaksızdı. Çok sevmiştim mutlaka bir şans vermelisiniz.
Uzun zaman sonra beni heyecanlandıran ilk kitap oldu. Genelde bu tarz kitaplarda katille ya da polisle empati yaparım. Karakterleri çözmeye çalışırım. Ancak bu kitapta öyle olmadı. Sanki ortada bırakılan bazı sorular vardı ben ise sayfalarda o cevapları aradım. Yazar, ne John Verdon gibi bir bulmacanın peşinde ilerletti, ne Grange gibi "Katil kim?" diye bir arayışa girmemizi sağlıyor. Sadece, katili takip etmemizi istiyor. Onun günlüğünü okumamıza izin veriyor. Adımlarını tek tek anlatıyor. Yine de son sayfaya gelene kadar bir sonraki cümlenin bizi nereye götüreceğini bilemiyoruz. Gizem gerilim seven herkesin şans vermesi gereken bir kitap.
Bazı kitaplar cidden okuyucunun zekasına hakaret ediyor diye düşünüyorum. Bu kitapta benim için öyleydi. Kurgu sonuçta bu verilen bilgilerin mantıklı olması gerekmiyor bu yüzden karakterlere yöneliyorum. Karakterler o kadar tutarsız ki... Nereden tutsam elimde kaldı. Yine de her şeyi sineye çekip "Okey, Grange mükemmel bir yazar olur böyle şeyler" dedikten sonra kitapta silahlı bir adamla karşı karşıya kalınca altına yapan kadının en sonunda -spoi olabilir- kararlılıkla bir adamı pardon denilene göre bir caniyi öldürebileceğini onun izini takip edeceğine bir okuyucu olarak nasıl inanayım? Bu kitabın ülkemizde çok beğenilmesinin tek sebebinin içinde ülkücülerle ve ülkemizle ilgili bilgilere yer vermesi olduğuna yemin edebilirim ama ispatlayamam. Yüzlerce farklı bir senaryoyla devam edilebilecek kitap en farklı -kabul etmek gerekir ki- senaryoyla devam etmiş. Benim için bir sabır testiydi. Yarım bırakmadım, bitirdim. Bu da testin sonucunun başarılı olduğunu gösterir umarım.
Adam Fawer'in okuduğum ilk romanı Empati oldu. Bu yüzden yazarın kaleminin tarzına alışkın değilim. Kitapta karakterlerin birer birer hikayesine girip daha sonra geri sayım yapmaya başlayınca, "Bu geri sayım ne?, Ne olacak?, Sadece birinin hikayesini anlatamaz mı?" düşünceleriyle ilk sayfalarında aşırı sıkıldım.
Ama bir şekilde içimde de güçlü bir merak duygusu oluştu. "Nereye bağlayacak bu konuları? Bu köpekli kör adam kim? Neden haçlarını çaldılar? Bu çocuk neden bir başkasının hissettikleri konusunda çok iyi bir alıcı?" Bu sorular ilk sorduğum sorulardan daha baskın olduğu için kitaba devam ettim. İyi ki de devam etmişim. Beni araştırmaya, sorgulamaya iten kitapları çok severim. Nitekim bu kitapta öyleydi. Elinizde sıcak çikolata yağmuru izleyerek çevrilecek sayfalardan ibaret değildi. Sizi not almaya iten, doğru bildiklerinizi tekrar gözden geçirmenize sebep olan, gözünüzü kırpmadan okuyacağınız sayfalardan ibaretti.
Bu kitap bana uzun zamandır hissetmediğim bir duyguyu hissettirdi; hayal kırıklığı.
Cinayetlerin konusu, yapılış şekli, pirsch avı, naziler hikayede her şey kusursuzdu aslında. Sonra işin içine kendini Paris'in en karanlık polisi zanneden sadece cinsel hayatı çok kötü, huzursuz, yaşlı bir polis olan Niemans ve aşağılık kompleksleri ve önyargılarıyla sorgulamalar yapan Ivana giriyor ve her şey bir anda kusur dolu oluyor. Cinayeti konu olan kitapları mükemmel yapan iki şey vardır; katil ve polis. Polisler yeterince kötü olduğu için kitapta sıkılmadığım tek bir satır olmadı. Yazarın başka kitapları ile kıyaslamama bile gerek yok kendi içinde bile elle tutulur yanı yoktu.
Son 30 sayfası panik atak garantili bir kitap. Jacques'in, Marc ile maskeler olmadan mektuplaşmalarını çok isterdim. İki erkek arasında doğacak aşkta Grange'in kalemine yakışırmış. Çünkü mektuplaşma sahneleri, Marc'in Jacques'i sürekli düşünmesi, rüyalarında görmesi "NEDEN OLMASIN?" dedirtti.
Unutulmayacak karakterler. Unutulmayacak bir kurgu ve unutulmayacak bir cinayet örgüsü. Siyah kanla çizilmiş bir yolu takip ettik sayfalarca. Ne tam olarak aşağı düştük ne de zirveye çıkabildik. Biz dengeyi bulabildik ama Marc başından beri bir dengeye sahip olmamıştı.
İlk 200 sayfayı okuduğumda "Hayatımda okuduğum en iyi psikolojik gerilim," diyordum son 220 sayfa ise durumu tam tersine çevirdi. Kitaplarda geçmişi okumayı severim ama bu bir film ya da dizi değilse bir an günümüzü okurken aniden bir gün önce şöyle oldu diye bir şey okumak cidden insanı sıkıyor ayrıca son sayfalar sadece ters köşe olmamız için yapılmış gibiydi. Biz kitabı bir karakterin bakış açısından görüyorsak o karakterin bakış açısının 'sağlıklı' olması gerektiğini düşünüyorum. Polisiye kitaplarında 'katil uşaktır' teorisi nasıl bayağılaştıysa bu tarz bir son da -spoiler olmasın diye yazmıyorum- o kadar sıradandı. Kitapların kaderi yazarı tarafından belirlenir. İyice kurgulanmış derin karakterler, muhteşem bir olay örgüsü, çözülmesi gereken ipuçları, peşine düşülen bir katil ve kötü bir final. Bu kitabın kaderinin böyle olmasını istemezdim.
Bulmaca çözmekten zevk almayan birisi olarak bu kitabın her bir satırından zevk aldım. Zeki bir katil vurgusu kitapta sık geçse de 'bence' karşımızda sadece gizemli takılan bir katil vardı. Dedektif Gurney ise olay örgülerini birbirine bağlarken sık sık yaşantısından ilham alan başarılı biriydi. Son sayfalara kadar silahın ters tarafında duruyor olsak da satır aralarına serpiştirilmiş her bir ipucu; katilin harekete geçiş tarzını bize anlattı. Elimden bırakamadığım, temposu yüksek bir kitaptı.
Callacciura, esas karakterimiz dedektif Mathieu Durey'e diyor ki: "𝐒𝐞𝐧𝐢𝐧 ş𝐮 𝐜𝐢𝐧𝐚𝐲𝐞𝐭 𝐡𝐢𝐤𝐚𝐲𝐞𝐥𝐞𝐫𝐢𝐧 𝐛𝐞𝐧𝐢 𝐡𝐞𝐲𝐞𝐜𝐚𝐧𝐥𝐚𝐧𝐝ı𝐫ı𝐲𝐨𝐫." Elime bir Grange kitabı aldığımda ben de böyle oluyorum. Katilin kim olduğundan çok NEDEN öldürdüğüne yoğunlaşması, okurken tempoyu hiç düşürmemesi, farklı kültürleri araştırıp okuyucularını da araştırmaya sevk etmesi, kötülüğün bu topraklarda daima dolaştığını hissettirip okuyucuları diken üstünde tutabilmesi onda sevdiğim özelliklerden birkaçı.
Şeytan ile Tanrı arasındaki savaşı bilmeyen yoktur. Ama bir şans verip Grange'in kaleminden bu savaşı okumalısınız. Şeytan düşündüğü kadar zeki midir? Tanrı'yı alt edebilecek midir? Yoksa Şeytan'ın başladığı savaşı Tanrı mı bitirecekti?
Bu kitabı tek bir cümleyle özetlemem gerekirse 70. sayfada geçen bir cümleyle bunu yapardım.
"İç𝘪𝘯𝘥𝘦 𝘴𝘰𝘭𝘶𝘬𝘴𝘶𝘻 𝘬𝘢𝘭𝘥ığı𝘮 𝘬𝘢𝘱𝘬𝘢𝘳𝘢 𝘣𝘪𝘳 𝘰𝘬𝘺𝘢𝘯𝘶𝘴."
