Roosevelt, özel görüşmelerinde karşısındakini hiç sıkmaz, onu bir astı olarak değil, arkadaşı gibi görür ve öyle hareket ederdi. Bu nedenle muhatabı, imtihan karşısındaymış duygusundan uzaklaşmış olarak hareket olanağına kavuşur ve görüşme mutlaka faydalı olurdu.