İki arkadaş vardı. Birisi uzun boylu ,temiz yüzlü, zayıf, arkasından kamburu çıkmış. Diğeri balık gözlü, kısa boylu, sarı kırçıl saçlı. Balık gözlü olan huzursuz, öfkeli, yalnız, kendi tabiriyle lüzumsuz bir adamdı. Şehrin sokaklarını yürüyerek gezerdi, sabahtan akşama kadar. Arardı, yaşamın anlamını arardı. Hayatı boyunca bulamayacağı huzuru
İstanbul'dayız..
Masmavi, denize nazır pırıl pırıl bir gün, tepemizde martılar seyrediyor. Karşıdan ufak tefek çipil gözlü bir adam söylene söylene geliyor, belli ki yine kızmış birilerine. Sokağın tam karşısından bir kadın sesleniyor adama;
-Ah vre Sait neredesin?
Sait durgun, her zamanki gibi kafası bir hayli karışık. Cebinde eczaneden yeni
“Ben yazmazsam ölürüm Eleni. Ya ölürüm ya deliririm.”
“Yazarlığını belli etmekten ürker gibi bir hali vardı her zaman… Dışarıdan bakınca balıkçı, at hırsızı, boyacı, garson, emekli memur, kestane kebapçısı, sarhoş, çöpçü, kopuk, kopuk, aylak biri” gibi görünen, varlıklı olmasına rağmen sıradan biri hatta aylak biri gibi yaşayan, varlıklı olmaktan
Önce romandan bağımsız olarak Sait Faik Abasıyanık deyip gözümüzü kapayalım, buyrun beraber deneyelim. Onu okuyanlar aşağı yukarı bana katılacaktır diye düşünüyorum.
Benim aklıma ilk gelen deniz olur. Denizin ortasında küçük bir balıkçı teknesi, hatta bir sandal. Yalnız bir sandal... Yalnızlık... Sait Faik'in yalnızlığından ziyade anlattığı
✏YALNIZ HATTA YAPAYALNIZ
.
Yıl 1940... Aralık... Memleket savaş yorgunu. Yoksul, karmaşık ve korku içinde. Yaralar henüz sarılmamış. Aydan bakılsa dumanı türetken görülürdü dünya. Ankara'da sıkıyönetim mahkemesinin koridorlarında annesinin yanına sığınmış bekliyordu Sait. Asılsız bir ihbar yüzünden halkı askerlikten soğutmak suçuyla
Giderse bir anne, oğlunu bırakıp, bu terk edilmişliğin verdiği eksiklik duygusunu kaybedemiyor kimi çocuk, kimi büyüyemiyor hep çocuk kalıyor, kimi öfkeleniyor herkese her şeye, kimi nefreti öğreniyor, kimi acımasız oluyor hayata karşı, kimi kabulleniyor çaresiz, kimi güçleniyor daha çocuk yaşta… Sait Faik; bu eksiklik duygusunu
Özlem Esmergül'ün kaleminden biyografik "bir Sait Faik Abasıyanık romanı" okudum. YALNIZ HATTA YAPAYALNIZ...
Dünyaya bakışını "Her şey bir insanı sevmekle başlar." sözüyle ifade eden biri ve edebiyatımızda hümanizmin öncüsü olan bir insan nasıl bu kadar yalnız olabilir diye düşündüm roman bittiğinde. Hayat seçimlerimizse
▶Burgaz Ada denilince akla Sait Faik gelir.Usta yazarın Adada bıraktığı bir çok iz vardır.
Bu izlerden biri de Rum kızı Aleksandra ile yaşadığı dillere destan olmuş aşk macerasıdır.
Aleksandra'yı annesi Makbule hanım gelin olarak kabul etmez ayrıca Sait Faik'in arkadaşları da bu kızın kendisine uygun olmadığını düşünmektedir.
Sait Faik körkütük aşık olmasına rağmen içindeki şüphelerden emin olamaz ve Aleksandra'nın sevgisini sınamak adına ona bir oyun oynar...
'
'
▶Çok güzel bir kitap okudum.
Sait Faik Abasıyanık'ın hayatına dair kulaktan dolma bilgilerim mevcuttu ancak bukadar detaylıca bilmiyordum.
Hikayelerinde ismini vermediği ama sürekli bahsettiği Aleksandra ile bu kitap sayesinde tanışmış oldum.Ne güzel sevmiş Sait Faik.Herkese,her şeye,en sevdiklerine arkasını dönebilecek kadar...
Sonrasında Elena ve Leyla Erbil ile de aşk yaşamış ama beni en çok etkileyen Aleksandra'ya olan aşkı oldu.
'
▶Sevgisinden vazgeçmeyeşi,yazmaya olan tutkusu,eserlerinin oluşum aşamaları... Başta Orhan Veli olmak üzere hepimizin bildiği ünlü yazarlar,sanatçılar ile olan dostlukları ve onlara ait bilmediğim,yeni öğrendiğim bilgilerle donanmış keyifli bir kitaptı
'
Balıklarla,martılarla,denizle,
mahalleliyle,doğayla dost olmuş ancak ömrünü sürekli bir avârelik ve "kalabalıklar içinde yalnız" kalarak geçirmiş değerli yazarımız Sait Faik'in hayatını merak edenler kitaptan büyük keyif alacaktır.
Sıkılmadan okuduğum nadir kitaplardan biriydi.Süratle okuyup bitirdim,farkında bile olmadan."Ah be Sait...” dedi Mina Urgan. “Kendini yalnızlığa mahkûm etmişsin sen. Sevdiğin kadınlar bile seni daha fazla yalnızlaştırmak için hayatındalar. Paylaşmak için değil, savaşmak için seviyorsun onları. Kendinden alamadığın intikamı, onlar alsın istiyorsun. Bu sevmek değil ki...”
''İnsanların aşktan ne anladığını bilsem, içimdekinin de ne olduğunu anlatabilirdim belki ama bilmiyorum.''
Evet, Mina Urgan '' Sait, senin aşktan anladığın ne?'' sorusunun cevabını böyle alıyordu ustadan ve bizler de ayrı ayrı anlıyorduk ne demek istediğini, bir yerde de birleşiyorduk mutlaka. Ömrü boyunca insanların arasında gezmiş, onları
