Zavallı Andrey! Liza ile mutluluğu bulamayan,
savaşın başlarında şan şöhret uğruna ailesini bile feda edebileceğini sanan, Austerlitz Savaşı’nda ordu büyük kayıplar verirken geri çekilmeyerek vurulduğunda gökyüzü sayesinde her şeyin boş olduğu gerçeğiyle yüzleşen, savaştan önce Napolyon’a hayran olan Andrey... Gerçekler suratına tokat gibi çarpınca, “büyük adamlar”! dediklerimize hayran olmanın hiçliğini fark etti. Hepimiz fark edebilsek!
Bir meşe ağacı bile ona, büyük olaylar ve adamlardan çok daha anlamlı geldi. Ona, “Hayır, hayat otuz bir yaşında bitmez.” dedirten ağaçta hayatın gerçeğini buldu.
Hayatın anlamını ararken Tolstoy’un doğayı kullanarak yol gösterişinin güzelliği...
887 sayfanın sonunda dedim ki, Tolstoy sağlam bir psikologmuş:)
Neşe hocam ne güzel ifade ettiniz :Hayatın anlamını ararken doğayı kullanarak yol gösterişinin güzelliği...
Ben de o bulut ve meşe ağacında takılı kaldım. Tolstoy ne zaman savaştan biraz başını kaldırıp bize başka bir şey gösterse acaba bu sefer ne anlatacak diye merakla bekliyorum...
Yazarı tanıyor musunuz? Söyleseniz de bir kaç defa daha yapsa bunu!
Resul Hocam çok sevdim yorumunuzu. Zaten meşe ağacı sahnesi sizinle birlikte geliyor aklıma. Öyle de kalacak sanırım.😊 Yazarı tanımaz olur muyum, Fatma ve sizin sayenizde bir kez daha müşerref oldum; yoksa ben Anna Karenina’dan sonra böyle tuğlalara bulaşır mıydım bilmem:) Vesile olduğunuz için siz ve Fatma’nın nezdinde okur arkadaşlarıma teşekkürü borç bilirim.😉
Nihayet ikinci cilde başlıyorum. Birlikte okumak ayrıca güzel. Niceleri nasip olsun.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.