17 Ağustos 1999 ...
Bundan tam 23 yıl önce, gece saat 03.02'de, Gölcük merkezli, 45 saniyelik bir sarsıntı. O sarsıntıda yitip giden hayatlar, yok olan canlar... O zamanlar 3 yaşındaydım, hayal meyal anımsar gibiyim sadece. Rabbim o günleri bir daha kimselere yaşatmaz umarım diyorum ve can verenlere Allah'tan rahmet, kalanlarına da 23 yıl geçse de bitmeyecek acıları için sabır diliyorum.
“Öfke de geçince hiçbir şey kalmıyor geriye, söylenilen sözlerin öfkeyle mi, üzüntüyle mi söylenince daha çok acıttığını düşündüm bir süre. Fark etmiyor dedim yine kendime. Birini incitecek kadar bozmuşsan fikrini ve zikrini. Fark etmiyordu sebep ne. Kalbine ikna edemiyorsan karşındakini ne yaptığın bir önem arz etmiyordu. Kalbimin aydınlık yanı hep başka hayallerdeydi, mümkün kılamasam da düşünmesi bile yeterdi. Hani niyetti önemli olan? Iıı ııı!.. Neyi mümkün edebiliyorsan o kadardı işte hayat. Yapabildiklerinle ve hatta sade onlarla ilgilenen ilişkiler. Hani diyordu ya kaybedenler kulübünde “bunca insan yalnızken neden bunca insan yalnız?” açıkçası hayatımda bir toplu soruna karşı duyduğum en mantıklı soru bu. Biraz ustaya yaklaşmak istiyorum. Çabamı mazur görün asla yaklaşamam ama yine de sormam gerek… iyi niyeti anlamayacak kadar hisleri tıkalı mısınız gerçekten? Tıkanıklığınızın en sonunda karşınızdakilerde pes dedirtip art niyete dönüştüğünün farkına varıyor musunuz peki? Zor değil mi? İnsan da hayat gibi. Güzel olsa da bir yerden sonra çekilmiyor. Haklısınız.”
~ ben’den ~ 20.08.2023 ~ 03:45 ~
Vazgeçtim artık umudu raflara, mutluluğu insanlığa, ve sevgiyi mahşere aflara çoktan bıraktım, artık vazgeçtim hüznümü rüzgarlara gülüşümü çocukluğa ve yüzümü karanlık toprağa çoktan bıraktım..
03:45🌙
02/04✍️
