Seni sevmeme izin verdiğin için teşekkür ederim...
Merhaba sevgilim :). Bugün çok özel bir gün ve dahası yarın çok çok daha özel bir gün. Nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Seninle bize ait günlerin konuşmasını çok çok erken yapmıştık aslında. Sen takvimine not almıştın, bense birkaç kez unutup 17 Mart tarihinde sonsuza kadar aklıma kazımıştım. Senden saklı bir şeyim olmadığı için bunları anlatmamda
Arkadaşlar ben bir şey yaptım
Normalde 3+1 evimin bir odası hobi odasıydı ve geçen hafta mobbingin zirvesini yaşadığım bir haftaydı. Yorgun argın eve adımlarken bu dükkanın kiralık olduğunu gördüm. Önünde 5 dakika durup düşündükten sonra dedim ki neden olmasın? 😂 Atölye tarzı bir dükkan açma kararı almam ve dükkanı işleve geçirmem sadece 5 günümü aldı 😂 daha bir çok işi var bitmiş değil ama paylaşmak istedim, alırım bir hayır duanızı 😂
400
400.gün... Evet sevgili tam 400 gündür hasretini çekiyorum. Bir gün bile senden vazgeçmedim. Bir günüm yok ki sana ihtiyaç duymadığım. Bir günüm yok ki seni aramadığım. Sakın işleri kendin için zorlaştırıyorsun deme sevgili, senden de bunlar duymayayım. Ne hissettiğimi ne sen ne de başkaları biliyor. Neler yaşadığım bir tek ben biliyorum. Artık
Yeni felaketimiz belli oldu. Kuraklık!
Sadece 1 hafta yağmur oldu yaşadığım şehirde. Bu çok çok çok çok az bir oran!!!
Uzun süre kitap paylaşımı yapmamıştım kpss çalıştığım için. Sonrasında bir mülakata kaldım ama elendim. Aradan bir hafta geçmeden yine çok üzücü şeyler yaşadım. Ardından da deprem oldu. Evimiz bile yok artık. Bu yazıyı son 1-5, 2 yılda yaşadığım şeyleri unutmamak için yazıyorum. Unutmam mümkün değil aslında ama kimse unutmasın diye. 6 Şubat saat 4:17den beri dışarda sabahlıyoruz. İlk 4-5 gün boyunca bir Allah'ın kulu dahi yardıma gelmedi. Evimiz ikinci depremde girilmez oldu ve biz icerdeydik. Kafamıza duvar parçaları düşerek çıktık o evden. Ben her gözümü kapattığımda evin salonunu sallanırken görüyorum. Elektrikler kesilmişti, Kahramanmaraşta son birkaç yılın en çok kar yağışı o gece ve devamında ki 2-3 gün devam etti. Şebekeler gitmisti. İlk 10-15 dk'da kime ulaşabildiysek sonrasında 1 hafta kimseyle konuşamadık. İnsanın kendinden bile vazgeçtiği anlar olabiliyormuş. Bu psikolojide nasıl yeniden toparlanırım bilmiyorum. Sizlerden eğer sonuna kadar okuyan olursa sadece dua istiyorum. Hayat bir şekilde devam ediyor, edecekte hayatta olduğumuz sürece ama ne kaldığı yerden ne de eskisi gibi...
Yasemin
1986 yılında bir yaz gününde taşındık şartlarıyla karakterimi oluşturan, davranışlarımı koşullayan bu mahalleye. Geldiğimiz yere kıyasla daha canlı daha renkli bir yerdi. O çocuk aklımla bu mahalleye taşınmamızın beni çok mutlu ettiğini hatırlıyorum. Galiba hafıza tanıdığı, unutup yabancısı olmadığı şeyleri hatırlıyor sadece. Bugün yabancısı
Yorum sizin
Geçen Hafta yaşadığım bir olay....
Bı arkadaşım vardı , üniversiteden . Yaşadığım şehre geldi gezdireceğim, (mesleki konum olarakta daha iyi yerlere geldi) rutin şehir gezisi yaptık o sıra gittiğim sinema filminden bahsettim, beğenmedi konuyu ,o hafta opera bale bileti almıştım davet ettim mırın kırın etti , tiyatro dedim ; benim istediğim olsun dedi ,kötü oyun seçti başkasını önerdim ,bildiğinde direndi ve emeğe saygı için izledik, kitap gördü çantamda hakkında iki kelam zar zor konuştuk , bilindik kafelerde oturduk ,yürüdük vs . Zaman geçti gideceği gün geldi "Bana döndü dedi ki , iyi hoşsun ama hep yanlışı burada yaptın o zaman tek işin vardı ders çalışmak ve sen STK , tiyatro drama derken yapmadın , Şimdi de tek işin var mesleğine odaklanmak yapmıyorsun...
sana üç önerim var
1- sadece çalış
2- boş işleri bırak
3 - ders çalış
Ve gitti ....
Bu yaşanan şey ; haklı ve doğru olduğuna inandığım yaşam biçiminde beni boşluğa düşürdü. Ona , kitabın sinemanın boş olmadığını anlatmak bir yana dursun, yanlış düşünüyorsun bile diyemedim. sadece ezber yaptığı için bı takım koltuklarda oturan insanlar gerçeği onu haklı yaptığı için beni otomatik yenilgiye uğrattı
....
Geçtiğimiz hafta Gençlik ve Spor Bakanlığı'nın Osmaniye kampına katıldım. Kamp süresince yaşadığım ve sorguladığım bazı durumları sizlerle de paylaşma ihtiyacı duyuyorum.
Birkaç ay öncesine kadar gençlik kamplarından bihaber iken, kamp lideri olduğunu daha sonra öğrendiğim bir arkadaşım; kampların tamamen ücretsiz olduğunu, bir hafta
5 Haziran 2022 Pazar(Tam bir yıl-1 Hafta Önce)
Başarmak için...
Bir yıl önce katılmıştım bu platforma.Aslında bir yıldan bir hafta eksikken,tam 12 Haziran 2021 tarihinde.
Şimdiye dek çok şey paylaştım burada,değdi.Burada geçirdiğim zaman da,düşüncelerimi yazıya döktüğüm mısralar da bekliyormuş beni.İyi ki,yalnızca iyi ki...
İlk paylaşımım bu yazıydı,yine tıpkı bugün olduğu gibi hazır hissetmediğim sınavıma 12 gün kalmıştı.Epeyce stresli ancak fazlasıyla inançlıydım.Şu an ise günler-haftalar önce yaşadığım yoğun stresi bir süre sonra birazcık azaltabilmenin sevinciyle az bi' stres ve ne yazık ki biraz da kaybettiğim inancım eşliğinde yoluma devam ediyorum.Henüz 17 yaşındayken yaşadığım onca şeyin beni geliştirdiğine olan inancım tam,buraya katıldığımda 17 idim,şu an 18...Kim bilir belki onca yılımı geçiririm burada(:
Neysee tam yıl dönümü olmasa da sınav yıl(lar)ımın gönderilerinin yıl dönümü olan bu günü buruk bir sevinçle kutlarken veda edeyim yazıma,malum hala çok eksiğim var-geçen yıl bugün olduğu gibi-
(':)
Scisurgeon
@rose_mlv
·13 Haziran 2021 15:55
Şimdilik sadece beni motive eden bir cümle yazacağım,sonrasını bilemiyorum.
'İnancın gücü çok tehlikelidir,her şeyi yapabilirsin!!!'
Hedefim çok yüksek ve onlarca eksiğime karşın 12 günüm var sınavıma.İnanıyorum,başarabilirim çünkü şimdiye dek yaşadığım her şey beni ''ŞU AN'' için hazırladı.Duanızda yer edinirsem ne mutlu bana...
Hoşça kalın:)