Bazen düşünürüm, ne kadar garip mahluklarız? Hepimiz ömrümüzün kısalığından şikayet ederiz; fakat gün denen şeyi bir an evvel ve farkına varmadan harcamak için neler yapmayız?
Duygusal yıkıklık çok kötü bee.. Ne yaparsan yap gitmiyor. Kafanı toplayıp bir iş bile yapamıyorsun. Kitap bile okuyamadım. Siz nasıl çıkıyorsunuz bu moddan? Geçmişi geçmişte nasıl bıraka biliyorsunuz. Var mı bir yolu? Geçmişi düşünmeden, üzülmeden, pişmanlık duymadan hayata nasıl devam edebilirim? Hadi tokat gibi tavsiyeler, öneriler varsa alalım. Belki başka ihtiyacı olan da vardır.