Bir insanın artık gidebileceği hiçbir yerinin olmamasının ne olduğunu biliyor musunuz?
Kolay elde edilmiş bir saadet mi, yoksa insanı yücelten ıstırap mı daha iyidir?
Evet, hangisi daha iyi...?
Demek beni sevmiyorsun?..
Dünya, hayır anlamında başını salladı...
Svidrigaylov umutsuzlukla fısıldadı;
- Beni… Sevemez misin?
... Hiçbir zaman?
Okur Takip Önerileri
Göze hoş görünüyor burası ama bir bütün olarak bakıldığında, bu gökkubbenin altında, gün ışığında israfin, kötü yönetimin, zorbalığın, borcun, ipoteğin, zulmün, açlığın, çıplaklığın ve acının üst üste yığıldığı bir kule aslında.
Her yerde onları yoksullaştıran şeylerin dokunaklı izleri vardı...
Öyleyse bunun sebebini de söyleyeyim.
Ben bozguna uğramış ağır bir işçiyim. Şu dünyada değer verdiğim hiç kimse yok, hiç kimsenin de bana değer verdiği yok..
En büyük arzum, bu düzene ait olduğumu unutmak.
Ne o bana iyi geliyor ne de ben ona..
Bu dünyaya ait olduğumu hissetmiyorum pek...
İnsanlar bu dağılmış halleriyle bile kıstırıldıkları köşeden kurtulmak gibi korkunç bir ümit taşıyorlardı içlerinde...
Sözün kısası duygularım yoktur;
yalnızca bir makineyim ben...
Yemin ederim ki, her şeyi tam anlamıyla algılamak bir hastalıktır...
Dünyanın geri kalanı uyurken uyanık olmanın büyüleyici bir tarafı vardı.
Sanki onların bilmediği bir şeyi biliyormuşsun gibi...
Eğer insanların her zaman akıllarıyla hareket ettiğini varsayarsak, dünyanın gidişatından hiçbir şey anlayamayız.
Akılsızlık tarihin en güçlü ilkesidir.
Sayfa 174Kitabı okudu
