Neresinden başlarsan başla kendini muhakkak ki tutacaksın bu kitapta. Bir arkadaşım Oğuzcuğum Atay diye seslenirdi yazarımıza. Nasıl kendini bulduysa artık, ya da benim yorumum budur bilemem, her neyse. Ya kendinin peşinden koşarsın ya da kendini koşturup durursun. Mevzu bir peş değil elbet. Gel gör ki kim buldu kendini kendi peşinde..
Değil mi Oğuz Atay?
Didem ve eserleriyle ilk tanışmışlığım bu kitapla zuhur etti. Sanki kelimeleri alfabeden alıp alfabesiz sesler topluluğu gibi okuyucunun kucağına bırakıyor Didem.. Okuyucunun kucağı Didem'in dudağı, dudak dedimse öyle değil. Sırrı sırdan açığa çıkaran dudak.. Neyi nasıl benzettiğinin ötesinde neyi neyden nasıl ne kadar benzettiğinin farkında olarak kafa parçalayıp yürek seçendir Didem ve Ah'lar ağacı..
