Alivari
@Alivari
İnce bir ruh meselesi
Mühendis
Yüksek Lisans
Yoldayım
1998
262 okur puanı
Eylül 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Hıristiyanlar, gene yeniden, din konuları üzerinde ve Kristus (İsa) hakkında neye inanacakları konusunda ayrılığa düştüler. Gruplara ve mezheplere bölündüler, her biri hıristiyan hükümdarlar nezdinde birbirlerine karşı destek aradılar. Her devrin kendi mezhebi vardı. En sonunda bu mezhepler üç mezhep olarak toparlandılar: bunlar Melekîler (Melchites - Yunan katolikler); Yakubîler (Jacobites); Nesturîler (Nestoriens) . Onların sapkınlıkları üzerine tartışmalarla bu kitabın sayfalarını karartmak durumunda olduğumuzu sanmıyoruz, bunlar yeterince biliniyor zaten. Soylu Kuran'ın gösterdiği gibi bunların hepsi (hak dinin den olmayan) imansızlardır. Onlarla bu konuyu tartışmak bize düşmez. İslam'a dönmek (ihtida etmek) ile (korunan olarak) cizye ödemek ya da ölüm arasında seçim yapmak onlara düşer.
Ali'ye sordular, "Ebûbekir ve Ömer'in adı üzerinde hiçbir tartışma olmadığı halde neden sizin adınız üzerinde uyum sağlanamıyor?" Ali yanıtladı: Çünkü Ebûbekir ve Ömer benim gibi insanlara kumanda ediyorlardı, oysa ben sizin gibi kişilere kumanda ediyorum." İslam'ın ılımlaştırıcı etkisini anıştırıyordu.
Yasakoyucu (Muhammed) tez öfkelenirliği (gazabı) salt insanın böyle bir eğilimini yok etmek için mahkum etmez ki. Eğer bu eğilim tümüyle yok olsaydı insan ondan sonra gerçeği üstün kılamazdı artık. Ondan sonra kutsal savaş olmazdı, ne de Tanrı kelâmını yüceltmek. Muhammed, gazabı, Şeytanın ve kınanacak amaçların hizmetin de olduğu için yerdi, yoksa, Tanrının kendisinde var olan ve Tanrının hizmetindeki büyük kutsal öfkeyi yermedi ki. Bu övgüye değer gazab Peygamberin erdemlerinden biriydi.
Okur Takip Önerileri
Hükümdarlık yönetimi, monarşi, birlik ve dayanışmanın doğal hedefidir. Bir seçme işi değildir, isteme bağlı değildir, zorunluluk ve şeylerin doğası sorunudur. Birlik anlayışı ve dayanışma, bütün yasalar ve bütün dinsel uygulamalar için, ve kitlelerden (cumhûr) beklenebilecek her şey için vazgeçilmezdir.
Dört yetenek göstermelidir: bilim, dürüstlük ('adâlat), yeterlilik (kifâya - kifayet), ve her türlü muhakeme ve hareket kusurundan uzak olmak.
Duayı (namazı) yöneten kişiye kıyasla imam denilmektedir: gerçekten, halife de namazı yöneten kişi gibi izlenir ve örnek olarak alınır.
Onun için halifeliğe "Büyük İmamlık" da denilmektedir.
Besbelli ki krallık iktidarı herkese düşmez. Bu iktidar, ancak, kendi adamlarını, tebaasını yönetenlere, vergileri toplayanlara, askeri seferler (bu'ûş) düzenleyebilenlere, sınırları koruyabilenlere ve hiç kimsenin egemenliği altında olmayanlara aittir. Krallığın geçerli anlamı budur.
Halkın, eskilerin (anciens) bizlerden daha büyük ve daha kuvvetli oldukları inancına katılmamak gerekir.
Her hanedan başka başka aşamalardan geçer ve yenilenmiş koşullar içinde bulunur. Bu nedenle onun taraftarları, her aşamada, başka başka karakter özellikleri edinirler. Bu, yeni koşulların sonucudur.
Genellikle, bir hanedanm en çok beş evresi olabilir.
Birinci evre başarı evresidir: bütün direnç tükenmiştir ve krallık iktidarı yeni hanedanın
Yeni kuşaklar (ecyal) giderek daha çok konfor, lüks ve dinginlik içinde yaşarlar. Onların (atalarından gelme) yabanıllıkları değişime uğrar. İktidara ulaşmalarına olanak veren bedevi yaşamını ve alışkanlıklarını: gözüpeklik, yırtıcılık, göçebelik (rukûb al-baydâ'), yönünü bulma duygusu (hidayet el-kafr) gibi özelliklerini unuturlar. Artık, askeri yeteneklerinden (sakafa) ve amblemlerinden (şura) başka hiçbir şey onları sıradan yerleşik kent yaşamı insanlarmdan ayırdedemez. Onların savunma durumları zayıflar, enerjileri yiter ve güçleri yıpranmıştır. Bu durumun hanedan üzerindeki can sıkıcı etkileri çöküşle ifadelendirilebilir.
Daha önce de gördüğümüz gibi monarşinin doğal bir lüks gereksinimi var. İnsanlar eşyanın çokluğuna alışıyor. Harcamaları gelirlerini aşıyor. En yoksullar yitip gidiyor. En zenginler şatafatlı harcamalarla batıyorlar. Bu durum zamanla daha da ağırlaşıyor. Son kuşaklar kendi gelirleriyle lükslerini ödeyemez oluyorlar. Para gerekiyor kendilerine. Yöneticiler askeri harcamaları ödemeleri için onları sıkıştırınca buna karşı koyamıyorlar. Bu durumda hükümdarlar onları cezalandırmak, ister doğrudan kendi hesaplarına, ister çocuklarının ya da yandaşlarının hesabına onların mallarına elkoymak durumunda kalıyorlar. Bu gidişle halk yoksullaşır ve artık kendi işlerini yürütemez olur, oysa halkın zaafı da bu kez hükümdarı zayıflatır.
Tam tersine içlerinden biri şana şerefe sadece kendi adına sahip çıkmak istediği zaman ötekilere karşı çok sert davranıyor ve onları yenilgiye uğratıyordu. Üstelik, onların kendi adlarına ele geçirdiklerine sahip olmalarını da yasaklıyordu. Bu durumda insanlar kendi şanlarına şereflerine aldırmaz oluyor, ilgisizleşiyor ve tembelleşiyorlar, bütün atılganlıklarını yitiriyorlar ve iddiasız alçakgönüllülüklerini ve kölece boyun eğmeyi yeğlemeye başlıyorlar.
İktidara gelmiş olanların artık kendilerine o kadar zahmet vermelerine gerek kalmaz. Dinlenmeyi ve sakin-sessiz kalmayı yeğlerler. İktidardan yararlanmak isterler, yani güzel konutlar, güzel giysiler isterler.
İçine akar su (yujrûnal-miyâh) koydurdukları saraylar yaptırırlar. Bahçeler kurar ve yaşamın tadını çıkarırlar. Dinlenceyi çabaya yeğ tutarlar.
Giysileri, mutfak düzenleri, konut döşemeleri, halıları ile övünür kasılırlar. Bütün bunlara alışırlar ve bu alışkanlıklarını ardıllarına da aktarırlar. Tanrı, kendi hükümlerini uygulayıncaya kadar böyle sürer gider.
Beri yandan siyaset de bir tek'in iktidarını gerektirir. Eğer iktidar birçokları arasında paylaştırılacak olursa bu bir yıkım olur.
Bu bütünlük, dayanışma, ancak, hükümdar "evi"ne, hükümdar ailesine ve aşiret komutanlığına düşer. Bunlardan biri şef olmalıdır.
Doğduğu yer ve doğumundan dolayı böyle bir oruna yazgılıdır o. Bu yüzden başkalarının iktidarını paylaşmasından ya da hükümetine katılmasından gurur duyar, övünür, çünkü gurur hayvansal doğanın bir parçasıdır. Böylece, her insanın içinde doğuştan var olan kutsal bencilliği (ta'alluh) geliştirir.