Sevgi yalnız belli bir insana bağlılık değildir; bir tutumdur; kişinin yalnız bir sevgi nesnesine değil, bütünüyle dünyaya bağlılığını gösteren bir kişilik yapısıdır. Kişi yalnız bir tek insanı seviyor, başka her şeye karşı ilgisiz kalıyorsa, sevgisi sevgi değil, birlikte -yaşamaya bağlılık ya da yaygınlaştırılmış bir bencilliktir. Gene de birçok kişi sevginin yetiye değil nesneye bağlı olarak geliştiğine inanır. Sevginin bir etkinlik ve ruhsal güç olduğunu kavrayamazsa insan tek gerekli şeyin uygun nesneyi bulmak olduğunu, ondan sonra bütün sorunların kolayca çözülüvereceğini sanır. Eğer birisini gerçekten seviyorsam, herkesi severim, evreni severim, yaşamı severim. Başka birisine "Seni seviyorum" diyebilirsem, "Sende herkesi seviyorum, sende bütün evreni seviyorum, sende kendimi seviyorum" diyebilmem gerekir.