...
Ne kadar haklılar, bazen sorguluyorum Arzum sen bu musun? Bu muydun? Evet ben nasıl bu kadar değiştim?
Hayalleri mi hiçe sayan, içindeki çocuğu susmaya mahkum bırakan bir insan oldum (Ki hala içimdeki çocuğa ihtiyacım var çünkü bende çocuğum hem de kendini susmaya mahkum eden bir çocuk, kendine hep büyüdüm mü? Acaba diye soran bir çocuk, ama daha çocukluğunu yaşamamış bir çocuk) amacım bu muydu benim?
İşte bunları düşünürken kendimi şiirlerde buldum susmaya mahkum olan bu çocuğu anlayacak şiirlerdi bunlar. İnsan asla bir çocuğun gözünden bakmaz dünyaya biz ilk aklımıza geleni söyleriz “Doğru” ‘ yu ama yalana mahkum bırakıldıysak ne ala...
İşte şiirlerde böyleydi umutsuzsa o şiir satırlarda umutsuzluk doluydu...
Bir çocuk misali doğrudur her zaman şiirler o yüzden kendimi şiirlerde buluyorum, belki içimde bu yaşından susmaya mahkum bırakılan çocuk konuşur diye ÖZGÜRCE...