Karşılıklı o kadar çok mermi atılıyordu ki, sanki mermiler insanlara zarar vermemek için havada çarpışarak yere düşüyordu. Kimbilir belkide bu madenler insanların kalbinden daha yumuşaktı.
Öldürmek ya da sakatlamak bir düğmeye basarak ya da bir kolu çekerek uzaktan sağlanan bir sonuç haline geldi. Teknoloji, kurbanlarını görünmez hale getirdi. Bombardıman uçakları için aşşağıda, yanan ve parçalanan insanlar değil, sadece hedefler vardı. Hamile bir köylü kızının karnına bir süngü saplamayı akıllarından bile geçirmeyen yumuşak huylu genç erkekler, Londra ya da Berlin üzerine yüksek patlayıcıları veya nagazaki üzerine nükleer bombayı rahatça bırakabildiler.