Zaman geçtikçe insanların benim için düşündüğü şeyler daha arka planda kalıyor, onların kötü fikirlerini görmezden gelmeyi başarabiliyorum. Açıkçası başkalarının hayatlarıyla ilgilenmek bana insanın kendisine yaptığı en büyük kötülükmüş gibi geliyor ve bunu meslek edinmiş insanlara da üzülüyorum. İnsanların düşünceleriyle, yerli yersiz eleştiri ve sûizanlarıyla savaşıp galip gelmeye çalışmaktansa kendi içimdeki savaştan galip gelmeyi yeğlerim çünkü her şey ve herkesten önce önemli olan insanın kendisinin ne hissettiği ne düşündüğü.
Bir kızılderili atasözü der ki; "Kendini, kendin için ara. Başkalarının senin için yol çizmelerine izin verme. Bu senin ve yalnız senin yolun. Başkaları seninle beraber yürüyebilir ama senin için yürümez."
🤞