“Sandalyede oturan o solgun hayalet öylesine aynıydı ki o gizemli yerde,saatlerin durmasıyla birlikte zaman da durmuş gibi geliyordu bana; ben ve evin dışındaki her şey yaş alırken o öylece donup kalmıştı.Bu eve hiç gün ışığı girmemişti; keza evle ilgili düşüncelerime ve anılarıma da..”
Sayfa 179 - İş bankası ve kültür yayınları