İnsanlar mercimek kadar menfaatleri için, nasıl böyle acımasız olabildiklerini kavrayamıyordu. Katıksız bir kötülükle kaplıydı içleri. Başkasında açtıkları yara umurlarında bile değildi. Yeter ki, muratları olsundu.
Nasılsa bir gün herkesin ismi de cismi de yok olup gidecekti. Herkes günü geldiğinde toprağa karışacaktı. Toprak, dünyadaki tüm isimler ve cisimlerin yekunydu. Ötesi boştu...