Arka kapakta yazılanları şişirme sanmayın, gerçekten yazılanların hakkını veren bir kitapmış. Kitabın ilgimi çekmesini yazarı için yapılan "Edebiyatın tehlikeli çocuğu" tanımı sağlamıştı. Arka kapağı okuyup "ne olabilir ki" dedim ve daha ilk bölümden yazar arka kapağın hakkını vereceği sinyalini verdikten sonra gerisi geldi. Kitap çok akıcıydı. Çok kısa sürede bitirdim ve ikinciye döndüm çünkü sevdiğim bir şarkıyı tekrar dinleme isteği gibi bir istek duydum. Toplumla kavga eden yazarları okumayı seviyorum. Bir de, spoiler olmasın diye açıkça anlatamayacağım, sonlara doğru bir bölüm var: O bölümdeki duygusal olay o kadar kısa, net ve vurucuydu ki... İçime oturdu, gözlerim doldu.
