Eskiden ölümden çok korkardım, hatta derdim ki bu dünyada herkes ölse ama bir tek ben kalsam, o yalnızlığa bile razıyım. Ama şimdi aklımda sadece Nazım'ın o şiiri var: "Öylesine ciddi alacaksın ki yaşamayı, yetmişinde bile mesela zeytin dikeceksin, hem de öyle çocuklara kalır diye değil, ölmekten korktuğun halde, ölüme inanmadığın için."
Gerçekten konuşacak olan sizler, sizi dinleyecek olan bizlerin takdirini kazanacaksınız, övgümüzü demiyorum, çünkü takdir dinleyicilerin samimi duygularından doğar, övgü ise çokluk, asıl fikrini gizleyenlerin söyledikleri bir yalandır.
Bazen Türkiye öyle garip bir yer oluyor ki; köyde bir kız günlerce kayıplara karışıyor, en kötü ihtimalle cesedini bulunmasına razı oluyoruz. Yine de ölürken yaşadığı acıların çok ağır olmaması için dua ediyoruz. Bu gerçekten çok acı ve tuhaf bir durum.
Narin kalbimizde yaşayacak...