Okuduğum ilk Shakespeare eseri.
Her zaman büyük olduğunu bildiğim halde bir türlü uzanmaya elimin varmadığı ,okumaya korktuğum birisiydi Shakespeare.
Bu korku ve ötelemenin temelinde kötü olabilmesi endişesinden ziyade gerçekten mükemmel bir şeyin bir kenarda hep beni bekliyor olması mutluluğuydu.
Macbeth'le bu büyüyü kırmış bulundum.:))
Macbeth bitti.
Gerçekten harika bir şeyin beni beklediği konusundaki tahminim doğru çıktı ama diğerinde yanıldım. Macbeth'i bitirmiş olmama rağmen hala mükemmel bir şekilde beni bekliyor olacak.
Arif Dino'nun Yaşar Kemal'e hediye ettiği 4 adet Don-Kişot gibi ömrümün sonuna kadar defaatle okumaya devam edebileceğim.
Bir okurun başına gelebilecek en güzel şey bu bence.:) Ve daha Shakespeare madeni'nin ilk cevheri.
Evet farkındayım içeriği hakkında bir şey yazmadım, bence gerek yok ama en azından Macbeth'in son sözleriyle bitireyim;
Kendi savaş kalkanım yeter göğsümde:
Haydi vur, Macduff! Dur diyenin canı cehenneme!
