Sabitlenmiş gönderi
İnsana en büyük kararlar en büyük bela zamanlarında gelir.
Bir kitap okudu
225 syf.
·
Puan vermedi
·
15 günde okudu
Okur Takip Önerileri
Savaş Üzerine
Ölmeyeceğiz ama yaşayacak mıyız? Kimsesiz çocuklar gibi bırakılmış, yaşlı insanlar gibi görmüş geçirmişiz; kabayız, üzgünüz, satıhtayız.. Galiba mahvolmuşuz.
Cephede olduğumuzun şuuru. ilk obüs mermileri vınlamaya, hava hallaç pamuğu gibi atılmaya başlarken damarlarımızda, ellerimizde, gözlerimizde birdenbire sinik bir bekleyiş, bir pusu hali belirir. Duygularımızda şiddetli bir uyanma, tuhaf bir kıvranma olur. Vücut bir anda tam hazırlığını yapmıştır.
Çok kere, sessiz kanat çırpışlarla üzerimize gelen bu şeyi sarsılmış, titreşen hava sanırım; yahut cephenin ta kendisidir de saçtığı elektrikle gizli sinir uçlarını harekete getiriyor. Her seferinde böyle olur: Yola çıkarız, somurtkan yahut neşeliyizdir; derken ilk top mevzilerine geliriz, konuşmalarımızın her kelimesi bambaşka ahenklere bürünür. Kat, barakaların önünde dursa da, “bombardıman var” dese, öyle aldırmayız pek; ama o söz burada söylenince aynı cümle, ay ışığında bir süngü gibi keskinleşiverir, zihinlere saplanır, daha yakındır, karanlık bir anlamda, içimizde uyanan bilinmeze hitab eder. Ürperen, kendini korumaya davranan, bizim en iç, en gizli hayatımızdır belki de.
On hafta askerlik eğitimi gördük, bu süre içinde on yıllık okul hayatındakinden daha kesin bir biçime sokulduk. Parlatılmış bir düğmenin dört ciltlik bir Schopenhauer'dan daha önemli olduğunu öğrendik. Önce şaşkınlık, sonra öfke, nihayet umursamazlık içinde burada zekanın değil, ayakkabı, fırçasının, düşüncenin değil sistemin, hürriyetin değil talimin sözünün geçtiğini anladık.
Bu kitap; ne bir şikayettir ne de bir itiraf. Harbin yumruğunu yemiş, mermilerinden kurtulmuş olsa bile, tahriplerinden kurtulamamış bir nesli anlatmak isteyen bir deneme, sadece
Celikonur tekrar paylaştı.
Dostoyevski, suç ve ceza adlı kitabında:
“herkesin gidebileceği bir yeri olmalıdır" diyor. Ve ekliyor; çünkü öyle bir an olur ki, insanın mutlaka bir yere gitmesi gerekir.
Fyodor Dostoyevski
Peki gidemeyenler..
Mutsuzken, başkalarının mutsuzluğunu da daha çok hissederiz; bu seyrelmeyen, tersine yoğunlaşan bir duygudur.
Malum, zeka güzellikle hiç yan yana gelmez.
Garip durumdur ; insan ne kadar genç, ne kadar deneyimsiz, ne kadar mahcup olursa olsun kendisine özgü bir sır, bir teşebbüs peyda ettiği gibi derhal çocukluktan erkekliğe geçer. Nefsinde hemen her şey için bir yeterlik, bir iktidar görür. Her işe karışmak ister, hiçbir türlü tavır içinde olmaktan çekinmez.
İnsanın durumu budur, bir amacın arkasında dolaşır, fakat meydana gelmesine en fazla umutlu olduğu zaman yaklaşmasından çekinmeye başlar.
İnsan bir garip hayvandır, her şeye alışır, her alışmadığı şeyden korkar. Hatta bazen o kadar korkar ki, ölümü örneğin dünyada en çok fanilikle bilinen ikbalden ayrılmaya bile tercih eder.