Bak Momo" derdi," ne oluyor. Biliyor musun? Bazen önüne upuzun bir cadde çıkıyor. Öyle uzun ki, insan bunun sonu gelmez sanıyor." Beppo bu kadarcık laftan sonra devam ederdi: " o zaman acele etmeye başlıyorsun. Gittikçe daha çık acele ediyor insan. Her önüne baktığında yolun hiç kısalmamış olduğunu fark ediyorsun. Daha hızlı ve daha gayretli çalışıyorsun; sonunda nefesin kesilip güçsüz kalıyorsun. Ve cadde hala upuzun bir şekilde seni bekliyor." "İnsan caddenin tamamına bakıp hemen bir karara varmamalı. Her zaman adım adım ilerlemeli. Sürekli bir adım sonrasını düşünmeli, bir adım, sonra derin bir nefes, sonra bir süpürge. İşte o zaman hayat zevkli olur. Önemli olan işini iyi yapmaktır. Öyle de olmalı." "Bir de bakarsın ki adım adım bütün yolu bitirmişsin. Nasıl olduğunu anlayamadan ve yorulmadan."
Karanlıkta ışığın parlıyor.
Nereden geliyor, bilmiyorum.
Çok yakındaymış gibi görünüyor,
Oysa o kadar uzak ki.
Ne olursan ol;
Parla, parla küçük yıldız!
Ve seni düşünürüm
Karanlık, hırslı...
Seni, cihanların aziz meyvesi.
İlan-ı aşk makamından bir mısra,
Derleşip kımıldar içimde,
Düşer aklıma gözlerin...