Araba yavaş yavaş mest olmuş bede- nimi, saygın bir kalabalığın içinden geçirirken, ben adım adım içimdeki insanlığın derinliklerine iniyordum; bu sessiz inişte tamamen yalnızdım, yeni tutuşturulmuş binlincimin yanan meşalesiyle yolumu aydınlatıyordum. Et rafımdaki binlerce insan gülüp gevezelik ederken, ben yıllar önce kaybettiğim insanlığımı içimde arıyor, düşün cenin büyülü yolunda ilerliyordum. Örümcek ağı bağ lamış zihnimin köşelerinden, uzun zaman önce göm- düğüm anılarım gün yüzüne çıkmıştı.
Empati, kendini başkasının yerine koymak değildir bence. Kendini asla başkasının yerine koyamayacağının farkında olmaktır. Ateşin düştüğü yeri yaktığını bilmektir, herkesin hikayesinin özgün ve değerli olduğuna inanmaktır.