Akıl ve mantığın reddettiği birini sevmek her zaman mümkündür. Sevginin yeri kalbimiz, aracı hislerimizdir. O, akıl ve irademiz dışında kalbimizde oluşan kıvılcımlardır.
İkiyüzlülük tabansızlara yaraşan bir davranış yolundan başka bir şey değildir; çünkü gerçeğin ne zaman söylenmesi gerektiğini bilmek , yeri gelince de söylemek, güçlü kafa isteyen bir iştir.
Bir insan ötekine yalnız kötülük olsun diye değil, ya çıkar, ya zevk, ya onur , ya da bunlara benzer bir şey uğruna kötülük eder; öyleyse, bir kimseye kendini benden daha çok seviyor diye neden öfkeleneyim ?