Ebrar selvi
@Ebrarselvif
Veteriner Hekim
61 okur puanı
Şubat 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Bence elde edemediklerimizle ilgili bütün huzursuzluğumuz, sahip
olduklarımız için şükretme huyumuz olmamasından kaynaklanıyordu.
520 syf.
·
Puan vermedi
·
13 günde okudu
Okur Takip Önerileri
"Kadınla erkeğin yan yana gelemediği, birbirleriyle görüşüp konuşamadığı memlekette aşk olmaz," dedi iddialı bir havayla. "Neden biliyor
musun? Çünkü erkekler uygun bir kadın görür görmez, iyi-kötü, güzel-çirkin, hiç bakmaz, haftalardır aç kalmış hayvanlar gibi üzerine atlarlar. Hepsinin alışkanlığı budur. Sonra da bunu aşk zannederler. Böyle bir yerde aşk olur mu? Sakın kendini kandırma."
Bazan ona "Seni seviyorum!" demek için dayanılmaz bir istek duyar, ama yalnızca çakmağımla sigarasını yakabilirdim.
"Her şeye burun kıvıran acılı adam olmak hoşuna gidiyor."
Mutluluk,
benim için artık doğuştan Allah'ın bana bağışladığı ve bir hak gibi, mesele etmeden benimsediğim bir
şey olmaktan çıkmış; talihli, akıllı ve dikkatli insanların çalışarak elde edip koruyabildikleri bir
nimete dönüşmüştü.
İskeleden uzaklaşan bir gemideki yolcu gibi, geçen her saniyenin beni arkada bıraktığım sevgilimden aslında uzaklaştırdığını bildiğim için, geçen dakikaların o kadar çok olmadığına kendimi inandırmaya çalışır, bu amaçla anlardan ve dakikalardan aklımda küçük
desteler yapardım. Her saniyede her dakikada değil, ancak beş dakikada bir üzülmeliydim! Bu
yöntemle beş tek dakikanın acısını son dakikaya kadar ertelemiş olurdum.
Benim toparlayıp söyleyeceğim şeyin, umursamaz bir aşağılama olmayacağını düşünmek hoşuma gidiyordu. Onunkisi çok muhteşem, çok
daha mükemmel bir çığlıktı. Bir onaylamaydı onunki, sayısız yenilgiyle, berbat korkularla, iğrenç
doyumlarla bedeli ödenmiş soyut bir zafer. Ama sonuçta bir zaferdi!
Çalışmayı hiç sevmem –zaten hiç kimse sevmez– ama çalışmanın insana kendini bulma şansı vermesini severim.
Bıkıp usanmadan görevini yerine getiren gelgit akıntısı, eve dönen veya denize savaşa giden gemilerin ve adamların hatıralarıyla yüklüdür.
Baba... Zavallı babam... Affet beni...
Zehra, birkaç gün sonra Anadolu'daki mektebine döndü. Muallimin artık bir eksiği kalmamıştı.
Acımayı öğrenmişti.
