Spoiler!
Okurken kendimi teşhis koymaya çalışan bir psikolog gibi hissettiğim bir kitap, çünkü hayatı kadar psikolojisi de karmaşık olan bir karakteri okuyoruz. İlk kısım bir monologdan oluşuyor ve burada karakterin insanlardan, işinden hatta kendinden bile nefret ettiğini görüyoruz. Kendinden nefret etme konusunda emin değilim çünkü zaman zaman kendini başkalarından üstün gördüğüne de şahit oluyoruz. Hem kendini üstün görüyor, hem de hasta olduğunu kabul ediyor/düşünüyor. Yani aslında sürekli kendiyle çatışan biri.
Karakterimiz sürekli, monologlarında bile, yalan söylediği için ne yalan ne doğru anlamak zor. Ayrıca sevgiyi de kabul etmeyen bir yapıya sahip. Mezela Liza’ya ne zaman yaklaşsa onu kendinden uzaklaştırmanın bir yolunu buluyor. Şimdiye kadar hiç sağlıklı bir arkadaş edinememiş olması da başka bir kanıtı. Bunların hepsini zor ve sevgiden yoksun bir çocukluk geçirmiş olmasına bağlıyorum ve sorumu soruyorum, böyle bir insan olması onun suçu mu? Hatalı olduğunu kabul eden ama bunu değiştirmek için hiçbir çaba sarf etmeyen bir insanı değişmeye, aşk bile ikna edemediyse, ne ikna edebilir?
