Yazar, hayat felsefesini, nakışlı ve alengirli cümlelerle insanın damarına zehir gibi akıtıyor. Kendi kimliğinden bağımsız bir karakter çizmediğini farketmek zor değil. Sadece alengirli cümleler değil, okurken bir insanın kendini nasıl kendi fikirlerinin parmaklıkları olduğu korkunç, karanlık bir dünyaya hapsedebileceğini görmek de sarsıyor. Yazar kalemini okuyucuya doğrulturken üsten üsten bakıp hayatın manasını çözmekle övünüyor. Ona göre diğer herkes çirkin ve sahte, ona göre herkes aptal ya da sahtekar. Kendi fikirlerini öyle yüceltiyor öyle yere göğe sığdıramıyor ki anlattığı hikayenin metaforlarını okuyucu anlayacak mı düzgün bir hikaye mi yazdım yoksa kendi görkemli ve mutlak düşüncelerimi mi sıraladım yalnızca düşünmüyor bile. Kendisi için üzüldüm kitap ise benim tarafımdan sevilmekten çok uzak. Muhtemelen benim gibi birinin ona üzüldüğünü bilse kahrolurdu sayın Hidayet.
