Mezar taşına baktım. Göz yaşlarım bağımsızlığını ilan etmiş akarken onları biraz daha kalmaları için zorlamadım.
İlerlettim adımlarımı, okşadım mezar taşlarını,doya doya kokladım gülleri, onların kokusuymuş gibi. Hep bebek kokusunu çeker insanlar içlerine, ya anne kokusu, o bambaşkaydı fakat kimse farkında değildi, ta ki kaybedene kadar...