Engin Nazlı
@Engin5252
Karaları deniz yapar dağları rüzgar yapıp kalbine yelken açarım
Teknoloji bölümü
Tekirdağ /Çerkezköy
Ordu /ünye, 1 Temmuz 1992
56 okur puanı
Ağustos 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Kızın gizemli gülümsemesi sinir bozucuydu, Jeff de holdeki
rahatsız koltuklardan birine oturdu. Atkuyruklu bir kız ve sevgilisi
Şöminenin yakınındaki Steinway'de "Heart and Soul‟ü çalıyordu. Jeff
içeri girince kız gülümsedi ve el salladı. Jeff in kızın kim olduğu
hakkında en ufak bir fikri yoktu, muhtemelen Judy'nin bir arkadaşıydı
ve kim olduğunu uzun zaman önce unutmuştu ama yine de kafasıyla
selam verip gülümsedi. Ferah holde sekiz-dokuz çocuk daha gözüne
çarptı, her birinin arasında belli bir mesafe vardı. Kişinin elinde birer
buket çiçek, bir diğerinin ise kalpli kutuda Whitman's şekerlemeleri
vardı. Hepsinin yüzlerindeki soğukkanlı ifade içlerindeki o gergin
beklentiyi gizleyemiyordu: Afrodit tapınağının kapısındaki talipler,
Şatonun perilerini istemeye gelen, henüz sınavı geçememiş talipler.
Randevu Gecesi, 1963.
Sayfa 20Kitabı okudu
Direksiyona geçti ve arabanın kokusu ve hissi onda baş
döndürücü birtakım duygular uyandırdı. Bu eski püskü koltukta
yüzlerce, belki binlerce saat geçirmişti: Arabalı sinemalarda, Judy'yle
birlikte arabaya yemek alırken, Martin ya da diğer arkadaşlarıyla
veya yalnız başına yaptığı yolculuklarda - Chicago'ya, Florida'ya, bir
keresinde ta Mexico City'e. Bu arabada ergenlikten yetişkinliğe
adımını atmıştı, herhangi bir yurt odasından, evden ya da Şehirden
daha fazla hem de. Bunun içinde sevişmiş, sarhoĢ olmuş, en sevdiği
amcasının zamansız cenazesine gitmiş, güvenilmez fakat güçlü V-8
motorunu öfkesini, coşkusunu, depresyonunu, sıkıntısını ya da
pişmanlığını göstermek için kullanmıĢtı. Arabasına hiçbir zaman bir
isim takmamıştı, böyle bir şey yapmak ona çok çocukça gelmişti;
ama şimdi bu makinenin onun için neler ifade ettiğini anlıyordu,
kendi kimliğinin bu eski Chevy'nin tuhaf kiĢiliğiyle tamamen
örtüştüğünü...
Jeff anahtarı kontağa soktu ve motoru çalıştırdı. Motor önce bir
tekledi, sonra gümbürdedi. Direksiyonu çevirip Clifton Road'dan
sağa döndü ve Bulaşıcı Hastalıklar Merkezi'nin inşaatının önünden
geçti. Seksenlerde buraya HKM diyorlardı çünkü artık Hastalık
Kontrol Merkezi olmuştu ve geleceğin hastalıkları olan Lejyoner
Hastalığı ve AĠDS gibi panik yaratan hastalıklar üzerindeki
araştırmalarıyla tüm dünyada tanınıyordu.
Sayfa 15Kitabı okudu
Her halükarda, odada yalnızdı ve bu mahremiyetten faydalanıp
masasına ve dolabına göz atmaya başladı. Kitaplar tanıdıktı:
Fail-Safe, The Making of the President - 1960, Travels with Charley.
Yeni, renkleri solmamış ve yıpranmamış kapaklı albümler ona müzik
dinleyerek geçirdiği gündüz ve geceleri hatırlattı: Stan Getz ve Joan
Gilberto, Kingston Trio, Jimmy Witherspoon ve bunlar gibi uzun
zaman önce kaybettiği ya da artık bıktığı onlarcası.
Jeff, anne babasının bir Noel'de ona hediye ettikleri
Harman-Kardon stereo teybi açtı ve "Desafinado"yu koyup
gençliğine ait eşyaları karıştırmaya devam etti. Bol pantolon ve
Botany 500 spor ceketlerin asılı durduğu askılar, Emory'den önce
gittiği, Richmond'ın dıĢındaki yatılı okuldan aldığı bir tenis kupası,
New Orleans'daki Pat O'Brien'dan aldığı, kağıda sarılı duran
Hurricane bardak koleksiyonu, Playboy ve Rogue'un düzenlice
yerleştirilmiş sayıları.
Sayfa 12Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
mümkünse."
"Tabii ki. Irish coffee?"
"Hayır, sade olsun. Az kremalı, Ģekersiz."
Geçmişten gelen kız kahvesini getirdi ve Jeff kararmakta olan
gökyüzünde giderek belirginleĢen, henüz geliĢimini tamamlamamış
Şehrin dağınık ışıklarına baktı. Güneş, Alabama'ya doğru uzanan
kırmızı killi tepelerin ardında yıllar sürecek kaotik bir değişime, traj
edi ve hayallere doğru kaybolup gitti
Buharı tüten kahve dudaklarını yaktı ve onları bir yudum buzlu
suyla soğuttu. Bu pencerelerin ardındaki dünya bir rüya değildi;
masum olduğu kadar somut, göz kamaş
tırıcı derecede iyimser olduğu
kadar gerçekti.
1963 baharı.
Yapılacak çok fazla seçim vardı.
Sayfa 10Kitabı okudu
En zor an Jeff barda arkasında duran aynaya baktığı zamandı.
Artık ne göreceğini çok iyi bilerek aynaya baktı fakat yine de on
sekiz yaşındaki, solgun ve zayıf suratını görünce Şok oldu.
Objektif olarak bakıldığında, aynadaki çocuk her nasılsa
olduğundan daha olgun görünüyordu; o yaşta içki içmekle ilgili pek
sorun yaşamamıştı, tıpkı şimdi olduğu
Sayfa 9Kitabı okudu
Cüzdanın küçük bölmelerinden birini açıp bir cevap aradı. Bir
Emory Üniversitesi Öğrenci Kimliği buldu, üzerinde Jeffrey L.
Winston yazıyordu. Emory kütüphane kartı, yine onun ismine.
Decatur'da bir kuru temizlemeciden alınmış bir fiş. Üzerinde bir kızın
isminin - Cindy - ve telefon numarasının yazdığı katlanmış bir
peçete. Ailesinin Orlando'daki eski evin önünde çekilmiş bir
fotoğrafı; babasının hastalığı kötüye gitmeden önce yaşadıkları ev.
Judy Gordon'ın gülerken ve kartopu fırlatırken çekilmiş renkli bir
resmi; genç ve mutlu yüzü soğuktan korunmak için beyaz kürklü
yakalarıyla çevrelenmiş. Ve bir de Jeffrey Lamar Winston adına
Florida ehliyeti, 27 ġubat 1965'e dek geçerli.
Sayfa 8Kitabı okudu
şoför güneye doğru birkaç blok ilerledi ve Ponce De Leon
Avenue'den sağa döndü. Jeff arka cebine uzandı ve birden bu yabancı
pantolonun cebinde para olmayabileceğini fark etti ama eskimiş,
kahverengi bir cüzdan buldu, ona ait değildi.
En azından içinde para vardı - iki yirmilik, bir beşlik ve birkaç
birlik - yani taksi ücreti konusunda
Sayfa 8Kitabı okudu
Kafasını iki yana salladı ve karşısındaki manzaraya odaklandı.
Yine, hangi yılda olduklarından emin olmak mümkün değildi;
1983'teki bir Terörizm ve Medya konulu Associated Press
konferansından beri Atlanta'ya gelmemişti. Emory kampusuna ise en
son... Tanrım, muhtemelen mezun olduktan bir iki yıl sonra gelmişti.
Bu mağazaların aynı kaldıklarını ya da yerlerine gökdelen ya da
alışveriş merkezi yapıldığını bilmesine imkan yoktu.
Arabalar, onlar da başka meseleydi; birden fark etti ki, gözüne
hiç Nissan ya da Toyota çarpmıyordu. Eski modellerden baĢka bir
Şey yoktu, çoğu da büyük, bol benzin yakan Detroit yapımı
arabalardı. Ve 'eski' derken, sadece altmıĢların başında çıkan
modelleri kastetmiyordu. Ellili yıllardan kalma çok sayıda kıç
tarafları kanatlı araba da vardı, fakat elbette 1988'de olduğu gibi
1963'te de sokakta altı-sekiz yaĢında arabalar görülebilirdi.
Yine de kesin bir yargıya varamazdı; hatta yurt odasında
Martin'le karşılaşmasının sıra dışı biçimde gerçekçi ve tam or-
tasındayken uyanıverdiği bir rüyadan ibaret olabileceğine inanmaya
başlamıştı. Şu anda kesinlikle uyanıktı, orası kesindi ve
Atlanta'daydı. Belki de berbat hayatını unutmaya çalıştığı bir esnada
kafasına esmiş ve nostalji yaşamak için gece yarısı ilk uçakla buraya
gelmişti.
Sayfa 7Kitabı okudu
Hey, dün gece Mauel'de tavladığın kız çok tatlıydı; Judy
orada olsa seni öldürürdü. Adı neydi?"
"Ahh..."
"Hadi ama, o kadar da sarhoş değildin. Kızı arayacak mısın?"
Jeff giderek artan bir panikle arkasını döndü. Martin'e söylemek
istediği bin tane şey vardı ama hiçbiri bir anlam ifade etmezdi, bu
manasız durum gibi.
"Sorun ne, ahbap? Berbat görünüyorsun." "Ben, ah, dışarı çıkmam
lazım. Biraz hava almam gerekiyor." Martin kaşlarını çatıp şaşkın
Şaşkın ona baktı. "Evet, galiba öyle."
Jeff masasının önündeki sandalyeye fırlatılmış haki renk
pantolonu aldı ve yatağının yanındaki dolabı açıp bir Madras gömlek
ve kadife ceket çıkarttı.
"Revire git," dedi Martin. "Grip olduğunu söyle. Belki Garrett
sınava sonradan girmene izin verir."
"Tamam, olur." Jeff aceleyle giyindi ve ayağına deri moka-
senlerini geçirdi. Nefes nefese kalmak üzereydi; kendini yavaş yavaş
nefes almaya zorladı.
"Bu geceki Kuşları unutma, tamam mı? Saat sekizde Dooley's'de
Paula ve Judy ile buluşuyoruz; önce bir şeyler atıştıracağız."
"Tamam. Görüşürüz." Jeff koridora çıktı ve kapıyı ardından
kapattı. Merdivenleri bulup hızla üç kat aşağı indi ve yanından
geçtiği genç çocuklardan biri ismini seslenince mekanik bir sesle
"N'aber" dedi.
Sayfa 7Kitabı okudu
Odanın kapısı ardına kadar açıldı ve içerideki kapı tokmağı
kitaplığa çarptı. Her zaman olduğu gibi.
"Hey, ne işin var senin burada? Saat on bire çeyrek var. Onda
Amerikan Edebiyatı sınavın var sanıyordum."
Martin kapıda duruyordu, bir elinde kola, diğerinde bir sürü test
kitabı vardı. Jeff in birinci sınıftan oda arkadaşı Martin Bailey;
üniversite ve sonrasındaki birkaç yıl boyunca en yakın arkadaşı.
Martin 1981'de boşanması ve ardından gelen iflasından sonra
intihar etmişti.
"N'apıcaksın?" diye sordu Martin. 'T mi almayı planlıyorsun?"
Jeff şaşkınlık dolu bir sükunetle uzun zaman önce ölmüş olan
arkadaşına baktı: Gür, siyah saçları henüz seyrelmemişti, yüzünde
çizgiler yoktu ve parlak, genç gözleri henüz hiçbir acı görmemişti.
"Hey, sorun ne? Sen iyi misin, Jeff?"
"Ben...kendimi iyi hissetmiyorum."
Sayfa 6Kitabı okudu
Kapıya yakın olan masanın üzerinde duran, kaz boynu şekilli
eski lambayı ne zaman oynatsa yerinden çıktığını anımsadı. Ve
Martin'in yatağının yanındaki halıda kocaman bir kan lekesi vardı.
Evet, işte tam orada Jeff, Judy Gordon'u gizlice yukarı çıkartıp, kız
Drifters eşliğinde dans etmeye başlayıp da Chianti şişesine takıldığı
zamandan kalmıştı bu leke.
Jeffin uyandığında hissettiği hafif kafa karışıklığı yerini sağlam
bir şaşkınlığa bırakmıştı. Çarşafları kenara itti, yataktan fırladı ve
titreyerek masalardan birine yürüdü. Kendi masasına. Üstünde duran
kitaplara baktı: Kültür Modelleri, Samoa'da Büyümek, Nüfus
İstatistikleri. Sosyoloji 101. Dr...neydi? Danforth, Sanborn? Sabah
saat sekizde kampusun uzak bir ucundaki küf kokulu, eski ve büyük
holde dersten sonra kahvaltısını ederdi. Benedict kitabını aldı,
sayfaları çevirdi; bazı satırların altları çizilmişti ve kendi el yazısıyla
sayfa kenarlarına notlar alınmıştı.
Sayfa 6Kitabı okudu
13:06 18 Ekim 1988
Ve sonra düşünmekten kaçınması gereken hiçbir şey kalmadı çünkü
düşünme süreci bitmişti.
Jeff nefes alamıyordu.
Elbette nefes alamıyordu; ölçmüştü.
Ama öldüyse neden nefes alamadığının farkındaydı? Ya da
herhangi bir şeyin?
Tepesinde toparlanmış battaniyeyi kafasından çekti ve nefes aldı.
Kendi ter kokusuyla dolu ağır ve nemli
Sayfa 4Kitabı okudu
İhtiyacımız olan, ihtiyacımız olan şey ...konuşmak, diye
düşündü. Birbirimizin gözlerinin içine bakıp şunu söylemek:
Yürümüyor. Hiçbir şey, romantizm ya da tutku ya da görkemli
planlar. Hepsi boşa çıkıyordu ve suçlanacak hiç kimse yoktu. Bu
böyleydi, o kadar.
Fakat tabii ki bunu asla yapmayacaklardı. Başarısızlığın özü de
buydu, daha derin ihtiyaçlarından nadiren konuşmaları ve her zaman
aralarında duran o eksiklik hissinin lafını açmamaları.
Linda anlamsız ve soğan doğramaktan yaşarmış gözyaşını elinin
tersiyle sildi. "Beni duydun mu, Jeff?" "Evet. Seni duydum."
"İhtiyacımız olan şey şey," dedi, Jeff e dönüp ama doğrudan ona
bakmayarak, "yeni bir duş perdesi."
Büyük olasılıkla Jeff ölmeye başlamadan önce telefonda ifade
edeceği ihtiyaç da bunun gibi bir şeydi, "...on iki yumurta," diye
bitecekti cümlesi muhtemelen, ya da "...bir kutu kahve filtresi."
Peki Jeff bütün bunları neden düşünüyordu, merak etti.
Ölüyordu, Tanrı aşkına, son düşünceleri daha derin, daha felsefi bir
Şeyler olamaz mıydı? Ya da hayatının önemli noktalarının hızlı
tekrarı ve kırk üç yılın gözden geçirilmesi? İnsanlar boğulurken
böyle olurdu, değil mi?
Sayfa 3Kitabı okudu
Güzel bir ev de iyi olurdu hani, belki de bazı hüzünlü pazar
günleri Montclair, Upper Mountain Road'daki, önlerinden geçerken
içlerini çektikleri görkemli ve eski evlerden biri. Ya da White
Plains'de bir ev, golf sahalarının yakınındaki Ridgeway Avenue'deki
on iki odalı Tudor evlerinden biri. Golfe bağlamak istediğinden değil;
Maple Moor ve Westchester Hills gibi isimleri olan o geniş
yeĢillikler Brooklyn-Queens otobanı ve LaGuardia Havalimanı
pistinden daha hoş bir ortam olacağı için.
Sayfa 2Kitabı okudu
Uzaklaşmaya ihtiyaçları vardı, tek yapmaları gereken şey bir
uçağa atlayıp sıcak ve yemyeşil bir yerlere gitmekti.Jamaika'ya ya da
belki de Barbados'a. Beş yıl önce uzun uzun planını yaptıkları fakat
her nedense bir hayal kırıklığına dönüşen Avrupa turundan beri
gerçek bir tatil yapmamışlardı. Jeff, Orlando'daki kendi ailesini ve
Linda'nın Boca Raton'daki ailesini ziyaret etmek için her yıl
yaptıkları Florida seyahatlerini saymıyordu; bunlar giderek kaybolan
geçmişlerine yaptıkları birer ziyaretten ibaretti, dahası değil. Hayır,
onların ihtiyacı olan şey tamamen yabancı bir adada bir haftaydı,
hatta bir aydı: Uçsuz bucaksız, bomboş kumsallarda sevilmek ve
geceleri egzotik kırmızı çiçeklerin kokusu gibi havaya yayılan reggae
müziği dinlemek.
Sayfa 2Kitabı okudu