Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.35
Bahar Esen
Bahar Esen
@Esen67
1248 okur puanı
Haziran 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
ÜTOPİK OLMASAYDIN;
Alman Edebiyatının ölmeden önce okunması gereken 1001 kitap listesinde olan ve dünya da okunması en zor kitaplar arasında ilk üç sırada yerini almış olan bu muazzam eseri iki kere okudum.
İlk okumam da yarıda bıraktım fakat ikinci okumam daha verimli oldu.Bir kere daha okunmayı hakettiğini ve bu okumadan sonra okumanın daha da verimli olacağını
Öykü şöleninin içinde buldum kendimi...
Bana bütün duyguları aynı anda yaşatan canım yazar ruhun şad olsun...
Tabii yasaklanır kitapların çünkü halkı gerçeklerle yüzleştiriyorsun.O yıllarda sana kulak veren olsaydı üzerinden seksen yıl geçmiş olmasına rağmen aynı şeyleri hala yaşıyor olmazdık.
Çok acı!..1945 yılında yazılmış olan öykülerin yıl 2024 yıl olmasına rağmen hala aynı şeyleri yaşıyor olmak bir arpa yol gidememizin büyük kanıtıdır.
İleri görüşlü Canım Ali... Bir böbrek hikayesini anlatırken 1945 yılında,hastaya hasta olarak değil de müşteri olarak görülmesini, Hakkımızı yedirmeyiz hikayesini anlatırken,mücadelenin nasıl olduğunu,bir Sırça Köşk masalını anlatırken aslında günümüz dünyasında "Sarayı" ve saraylıları nasıl beslediğimizi anlatmışsın sen. Sırça köşk masalı ile finali yapmışsın fakat bize günümüzü anlatmışsın...
Sırça Köşk= Türkiye Sarayı !...
Okuyan halk sorgulayan,empati kuran,karşılaştırma yapan halktır.Okuyan halk özeleştiri yapan halktır.
Sadece bu hikayenin dahi okunması gerektiğini düşünüyorum.
Sevgiler.
KENDİMİZİ TANIYOR MUYUZ;
İnsan olarak olumsuz yönlerimizle yüzleşmek çoğu zaman zor gelebilir.Bildiğimiz ve gerilere attığımız bu yönlerimiz bazen hayatımıza giren bir insanla,bazen de kendi kendimize yaptığımız muhasebe sonucunda su yüzüne çıkar.
İyi ve olumsuz yönlerine objektif bakan özeleştiri yapan insanları her zaman önemsemiş ve olgun bulmuşumdur.Bilirim ki o insan
Okur Takip Önerileri
Her insanın çocukluğunda unutamadığı anıları vardır.Kaç yaşına gelmiş olursa olsun,gölge gibi izler onu yaşamı boyunca....
Bazen derinlere atar anılarını hatırlamak istemez,hayatına devam etmek ister, bazen de hiç olmadık zamanlarda o anılar vücut bulur bir anda su yüzüne çıkar ve kısa süreliğini sizi etkisi altına alır...
Öyle değil
Sessiz çığlıklarımız var bizim...Her ne kadar dışarıya vuramasakta mesajlarını verdiğimiz,sinyaller gönderdiğimiz ve biz de bireyiz bizim de ihtiyaçlarımız var dediğimiz...
Peki çocukların sessiz çığlıklarını kaç ebeveyn duyuyor ve eyleme geçiyor acaba...Kimbilir...
Benim ebeveynim, benim sesimi duymayı hep reddetti.Annem hep kağıt oyununda,babamın da odasında kitaplarıyla geçirdiği bir ömürleri var. Babam hep iyimserken annem hep kendini ceza zamanlarında varlığını gösteren,stresli,negatif,sürekli evde kasırga yaşatan bir karakter...Böyle bir ailede büyüyen bir tek ben değilmişim.Çevrem deki bütün arkadaşlarım yaralı...Hepsinin kapanmayan yaraları var ve her seferin de kanayan asla kabuk bağlanmasına izin verilmeyen yaralar bunlar...
Ailelerimizde dinlenmeyen sözümün geçmediğini düşündüğümüz,ruhumuza dokunulmadığını düşündüğümüz bir hayatın içinde en ufak bir macera sokaktan eve girmemizi engelliyor tabii.Çareyi sokaklarda arkadaşlarla geçirdiğimiz vakitlerde arıyoruz.Belki mutluluk ve huzurdur aradığımız kimbilir...
Ben sadece kendi ailemi örnek vermeye çalıştım size.. Arkadaşlarımın yaşadıkları çok daha acı...Eğer anne,baba iseniz bu hikayeyi öğrenmek adına satırlara davet ediyorum sizi...
Ve sesime kulak vermenizi istiyorum.Diyorum ki anne,baba özelliğini taşıdığına inanıyorsan çocuklarına huzurlu ve mutlu bir gelecek vaadedebiliyorsan doğur çocuğunu...Çocuğunu dünyaya getirmek en kolayı çünkü...En zor olanı onu hayata kazandırmak.Erdemli,ahlaklı,saygılı ve sevgili bir bireyin hayatta nefes alması çok daha önemli....
Sevgiler.
"Kabile'nin özünü koru" demişti babam. Neslimizin son kişisi ve soyumuzla ilgili bana özel açıklamalar yaptığı gün.Korumaya çalıştım kabilemizi baba!..
Gözümde ki ışığı,yüreğimdeki vatan sevgisini kaybetmeden,beyaz adam ve onun topluluğuna karşı koyarak mücadele ile geçti ömrüm...
Yaptıklarımın itirafıdır bu...Sana asla söyleyemediklerim,belki de söyleyemeyeceklerim....
Toplumumuzu baştan değiştirmek istediler,inançlarımızı,gelenek ve göreneklerimizi...Koca bir topluluğu ikiye böldüler baba...Bir tarafta hristiyanlığı savunup beyaz adamların dediklerine tapanlar bir tarafta asırlardır süre gelen inancımızı,bildiklerimizi,kültürümüz için savaş veren Kameno kabilesi...
Halbuki tek savunduğumuz eğitimdi. Öğretmenlik yaptığım okulda gençleri eğitim yolundan ilerlemelerini sağlamaktı.Bilim,ilim ve eğitim yolundan şaşmamaları içindi bütün mücadelem.
Bu mücadele içerisindeyken kalbime söz geçiremedim.Sırf kültürümüzü devam ettirmek adına kadın olduğunu kanıtlamak için sünnet olduktan sonra hayatına son veren o kızın kardeşine aşık oldum.
Devamını da siz okuyun yorumlayın diyorum. Bu toprakların özel bir sırrı olduğuna ve her bu topraklarda yolculuğa çıktığımda bu sırrı keşfetmeye çalışırken ki yaşadığım macera inanılmaz, tarifi çok zor.
Sizde bu keşif yolculuğuna ortak olmak isterseniz tavsiyemdir.
Sevgilerimle.
Yitirilen insan mı yoksa yok edilen ya da görünmeyen insan mı???Hangisi! tarifi bile çok zor...
Yitirilmemek için bir kılavuzun yoktu senin.Doğruya yönlendirecek,öğretilerle yol gösterecek...Belki de ondan böyleydin yersiz,yurtsuz,hiçbir yere sığamayan çocuktun...
Özgüvenin ne kadar önemli olduğunu sende okudum sende bu bilgiyi pekiştirdim. Sadece bu da değil; özsaygı,kimlik,güven,ötekileşme gibi kavramların hayatımızda ki önemini benim gözüme soktuğun için teşekkür ederim.Bunlardan eksik olan bir bireyin savruluşlarını,gel gitlerini okurken içim acıdı.Bana şunu da gösterdin çocuk,aynı anda iki hikayeyi okudum.Hem çevrenin gördüğü sen ile iç dünyanda ki seni okurken arasında ki tezatlık ve uçurumda bizi gördüm,hepimizi,tüm insanlığı...
Biz de öyle değil miyiz? Özümüzü kendi başımıza kaldığımızda yaşıyoruz.Çevremiz iç dünyamızdan habersiz çünkü.
Senin bu şekilde olman sebepsiz değil...Çocukluktaki travmalar bir ömrü etkilediğini çok net okudum hikayende...
Yarı otobiyografi olan bu eser karamsarlık doluydu fakat bende farkındalık yarattı.Anlamak önemli,onu anlayarak okumak...Herkes belki de romanın kahramanıdır kimbilir...
Ebeveynlerin çocuklarına bırakacakları en büyük miras,mükemmel çocukluk geçirmelerini sağlamak olduğunu düşünüyorum.Bu yıllarda yaşanan travmalar bir ömür boyu yakana yapışıyor ve asla kurtalamıyorsun malesef...
Sevgiler
SUÇLU KİM;
"Senin hayatının değeri yoksa benimkinin de yok demektir.Yasalar seni koruyamıyorsa gün gelecek beni de koruyamayacak demektir." alıntısı ile başlamak istedim sözlerime...
Ödüllü bir kitap elimde tuttuğum ve ve insanlık örneğini anlatan bu muazzam hikayedeki sorgulamalar,eleştiriler bir insan hayatının nasıl ucuzlaştırıldığının göstergesi aslında...
Tek amacı,biraz daha iyi yaşamak ve eğitim almak kendini geliştirmek ve ayakta kalmaktı.Bu amacı elinden alındı sırf Yahudi olduğu için. Oysa ki kendi içinde sakladığı umutlarıyla çıkmıştı yola...Herşeyin daha güzel olacağını düşünerek geldiği şehirde önüne çıkan bir insana iyilik yaptı ve yaptığı iyilik sonucunda hayatı darma duman oldu.Saf duygularla yapmıştı iyiliği,hiç bir beklentisi olmadan, şartı bulunmadan,bu iyiliği yaptıktan sonra ne ile karşılaşırım endişesini duymadan....
Nerden bilebilir yaptığı iyilik sonrası dünyasının ters düz olacağını...
Onun suçu değildi Yahudi olmak.Yahudilere biçilen günahın acısını çekmek zorunda bırakılması,sesinin duyulması için verdiği mücadeleye hayran kaldım.
İnsanlık örneği olan bu hikaye Çar İkinci Nikolay döneminin izlerini taşıyorken,ansitemitizmi net bir şekilde anlatılması,adalet düzeni,hukuk,hak,devlet gibi kavramları bu derece işlenmiş olması hikayeyi muazzam kılan unsurlardı bana göre...
Ve satırlar boyu bir okur olarak,insanlığın kimliğini,ırkını,dinini ve dilini sorgularken ötekileştirmenin bu kadar kolay ve basit olduğunu yüreğim ağzımda okudum.
İnsanın bu derece basit olmasına üzülerek şahit olmak beni derinden etkiledi.
Sevgiler.
SEVDİM SENİ SEVGİLİ;
Yıkıntılarımla yıkıntı olan bir şehirdeyim...Acılarımız birbirine geçmiş gibiydi.Birbirimize şifa olacak mıyız? Yaralarımıza merhem olup onları sardığımızda yüreğimizde ki parçalanmışlıklar son bulur mu? Yeniden doğmuş gibi,savaş öncesi bize,kendimize dönebilir miyiz? Umut işte bizim ki!...
Oysa ki ne hayallerimiz vardı,senin kendine dair hayallerin benim kendime dair sevgilimle kurduğum hayaller...
Yıllar sonra ikimizin acısı tazeyken karşılaşmamız tesadüf değil elbette.İçimizde ki zehiri akıtıp rahatlamak ve kendimizi bulmak için karşılaştık biz.Ben Almanya Savaşını görmüştüm.Sen de atom savaşını,ölen bir sürü hayatlar...Acısı hala dün gibi...
Sordum sana;neden bütün çocukların yüzlerini aynı boyamışlar.
Hiroşima'nın çocukları birbirine benzesin diye dedin.
Çünkü hiroşimanın çocukları birbirine benziyor...
Benim çocukluğum geçti film şeridi gibi gözümün önünden...Ben,çocukluğum ve savaş...
Bu kadar kaosun içinde karşıma çıkıp dertlerime ortak olduğun için minnettarım...
Sevdim seni Sevgili çok sevdim...
Muazzam bir hikayeydi.
Okunmalı.
OLMADI!...
Melek gibi, ismin gibi bir hayatın olsun isterdin belki de.. Kim istemez ki...Biz mi belirliyoruz kaderimizi yoksa en yakınlarımız mı? Belki de hepsidir kimbilir....
Yolun sonu başlangıcından belli midir???
Ya da yolun ortasında değişen farklı güzergahlardır o yolun sonunu belirleyen...
Yetmişli yıllarda yayınlanmış bu hikaye ve yine iç
NE YAPMALI;
1930 yıllar'a doğru yol alıyoruz bu defa.Gittiğimiz yer ise İtalya'nın küçük ve fakir köyü. Burada neler oluyor, bu insanlar niçin bu kadar fakirler bütün soruların cevabını almaya hazır mısınız? Buyrun!...
Sebepsiz değil elbette hiç birisi...Bir topluluğu oluşturan bireylerdir bu bireyleri tek tek tanıtmak isterdim fakat mümkün değil
BEN BU ELİPSİN NERESİNDEYİM;
-Adam der ki; Hiçlerle dolu bir hayattı benimkisi.Dünya'nın neresindeyim var mıyım yokmuyum bilinmez.Fiziksel olarak varım ya ruhen...Manevi boyutta ki eksiklikleri,kırıntıları,yarım kalmışlıkları...Nasıl anlatılır? Deneyeyim...En azından anlatmak için harekete geçeyim....
-Kendimi arıyorum der kadın; özbenliğimi,beni...Ben var mıyım ya da
İÇİMİZDE Kİ BİTMEYEN GÜÇ;
Çookk gerilere 1500'lü yıllara gidiyoruz bu kez.Adını tarihe yazdırmış birbirinden özel kadınların sesine ses olmaya,çığlıklarına kulak vermeye,dünyaya onların gözünden bakmaya gidiyoruz.
Birlikte dolaşıyoruz tüm dünyayı.Din,dil,ırk,mezhep ayrımı olmaksızın hepsini kucaklıyorum ve hepsine minnetimi sunuyorum.
Hepsine bir arada kucak
Seksen altı yıllık bir ömrü yaşamak ve bu ömre şahit olmak gurur vericiydi.Önemli karelerde misafir olmak o anların içinde kaybolmak benim için büyük bir onurdu.Teşekkür ederim.
Hep ruh mu okuyacağız biraz da bedene kulak verelim.Bedenin gelişimini izlerken ruha etkisini okumak çok faydalıydı.
Baba, bedende ki gelişimini anlatırken okuyucuya verdiği gizli mesajları aldım,özümsedim ben sana minnettarım.
Annesinden nefret eden bir çocuğun,evin yardımcısına yüce bir sevgiyle bağlanmasını okurken,onun kaybında ki yitirdiklerini okumak tüylerimi diken diken etti.
Ömür boyu eksik olan sevgi açlığını tamamlayamanın verdiği eksikliği zaman zaman cinsellikle ayyukaya çıktığını da okuyoruz,zaman zaman da bir insana tutku derecesinde bağlanmasıyla da.
Sevgi sen ne yüce bir duygusun...Bir ömür ellerinde.Eksikliğinse hiç bitmiyor. Kapanmayan bir yara gibi duruyor hep vücudun gizli köşesinde.
Günlüklerden oluşan bu muazzam hikaye su gibi akıyor,hızına yetişmeniz mümkün değil.
Göndermeler yapılan karakterimizin günlüklerinde yer verdiği yazarlar ve eserlerin isimlerini gördüğümde okumuş olmak beni çok mutlu etti.
Elinizden bırakamadan,insan ömründe ki bedensel gelişmeleri an be an zevkle okuyacağınız bu hikayeye şans vermeniz gerektiğini düşünüyorum.
Sevgiler.
Sürüklendim...Dalgalarla boğuştum çoğu zaman.Bazen de dalganın uzaklaştığı yerlerde dinlenme fırsatı buldum.Anlatımın akıcılığında sürüklenmek keyif vericiydi bir o kadar da merak uyandırıcıydı.
Sevdim...
Bölüm başlarında hayatımızda ki gerçeklik olan soyut fakat önemli kavramların açıklanmasını,bölümle bir bütünlük oluşturmasını sevdim.
Diyor ki Mine Hanım; benim karakterlerim ötekileşmişlerdir. Gerçekle yüzleşmek istemeyip aslında var olan ama yokmuş gibi gördüğümüz o insanları okumak içimi acıttı,yüreğimi sızlattı.
Satırlarda gezerken ufkumun genişlediğini hissetmek,sıradışı insanları okurken farkındalıklarını farketmiş olmak muazzamdı.
Hele ki büyücü gerçekçilik akımını huzursuzluk duymadan,sıkılmadan,yorulmadan büyük bir merakla okumuş olmak harikaydı.
Zaman ve kırmızı iki değişmez gerçeklik...Bu gerçeklikleri okumanızı,Zaman dayı ile,Halat Niyazi ve Hüsran ile tanışmanızı can-ı gönülden istiyorum ve öneriyorum.
Ve nerden bilebiliriz ki insanların içinde saklı kalan eksikliklerini,sırlarını öyle değil mi!Önceliğimiz her zaman insanları anlamak olsun.
Sevgiler.
