İnsan olarak bir başkasını sevmemiz , belki de yükümlü kılındığımız en çetin, en ağır görev, en büyük sınanma ve sınav, bütün ötekilerin yalnızca hazırlık oluşturduğu bir çalışmadır.
_Rilke_
Annemizden alamadığımızı hissettiğimiz ne varsa onunla ilişkimizde çözülememiş ne kaldıysa , genellikle partnerimizle yaşadığımız şeye zemin hazırlar .
Annemizle olan bağımız veya bağımızın olmayışı , hayatımız için bir plan haline gelir . Küçükken yaşadığımız şeyleri anlamak , ilişkilerimizde neden bu kadar zorluk çektiğimize dair saklı gizemleri ortaya çıkarabilir ..
Anne , burası benim alanım . Sen oradasın ve ben buradayım . Ben küçükken seni mutlu etmek için her şeyi yapabilirdim ancak bu benim için çok fazlaydı . Şu an herkesi mutlu etmeliymişim gibi hissediyorum ve bu da yakınlık kurma hissini boğucu hale getiriyor. Anne , bundan sonra senin duyguların orada ve benim duygularım da burada , benimle birlikte. Bu sınırların içerisinde kendi duygularımı onurlandıracağım , böylece bir başkasıyla bağ kurmaya başladığımda kendimi kaybetmek zorunda olmayacağım .
“Beni ne kadar sevdiğini ve seni ne kadar üzdüğümü biliyorum. Senin için çok zor olmuş olmalı . Çok üzgünüm. Bu mektubu sana ulaştıramayacağımı da biliyorum ancak umarım sözlerimi duyarsın . “
Bu mektubu yazdıktan sonra açıklayamadığı bir huzur ve bütünlük hissi duyumsadı .