Yasir İncedursun
@Existansiyalist
Yanılmak ve hayal kurmak cesareti göster
Öğretmen
Van
122 okur puanı
Haziran 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Meşru sevdalardan neden gayrı meşru acılar doğuyor kundaklara? Bir bakış bazen anlatmaya yeterken her şeyi neden kalbimizi dolduran duygular hep içimizde yük olarak kalıyor? İnsanın basit istekleri ve sevme sevilme kutsallığı içinde iken neden her şeyi sıkılı bir yumruğun içine gömüp gitmek zorunda kalıyoruz? sebepsiz!! düşüncelerimizde olanlar hülyalarımızı süsleyenler neden pratik hayatta bir karşılığı olmayan acı cam kırıkları yürüyüşüne dönüyor.
İnsanın her şeyi sıkılı bir yumruğun içine gömüp gitmesi de varmış diyor kalinka.Kibar davrandıklarımı aslında sevmediğim o gün anladım başladı her şey..
İnsan evleneceği kişiye kriter koyabilir.bazı noktalarda istediği şeyleri haykırabilir. Böyle olmalı, böyle düşünmeli gibisinden, ama insan aşık olacağı kişiyi seçemez, kendi kriterlerine sığdıramaz aşkı, kutsallığı burdan gelir.İnsan olmadık kişilere, karakterlere tutulur. Makul bir tarafı yoktur. Yaşanılacaktır yanılası, yanıltıcıdır. Bu yüzden insan aşık olacağı kişileri seçemezken evleneceği kişiyi pek tabiki seçebilir...
Okur Takip Önerileri
Kusura bakmayın ama yalvaramam ilerlemeyene
Kusura bakmayın ama gereksiz övemem
Kusura bakmayın ama istekleriniz karşılanmayınca kötü diye nitelendirdiklerinize kötü diyemem
Kusura bakmayın ama ben herkes tarafından sevilemem
Kusura bakmayın ama kusur diye baktığınız şeyler kusur değildir nezdimce
Kusura bakmayın ama şikayetlerinizi dinleme merci değilim sürekli
Kusura bakmayın ama doğru yaşam kişiye göre şekillenendir
Kusura bakmayın ama günah defterimi sizin elinizden alıp her gün kulanamam.
Modernligin sakinleri olarak biz Bilmediğimiz arkadaşlıklar derinlemesine incelenmemiş fikirler hissedilen ama doyasıya yaşanmamış duygular mantık ve kalp ve tarafından deneyimlememis aşklar ile malul durumdayız
Taşradan Aşağı
Kaldırım kenarlarına yazılan yazılarda tutuklanma ile dava bilinci arasındaki gençliğim
Belki de geçip giden gençliğimiz ile
öğle vakti kapitalizmin çöken anonsunu beraber dinleyeceğiz
Sıratı müstakim mektebinde dilimde senin için kalmış bir dua
İstikbale doğru akan nehirde canhıraş bir serinlik aramalıyız
Nedir bu heyula çırpınışlarımız
Yürürken çarptığımız görünmez duvarlar beynimizdedir
Yüksek kürsülerden adına seslenen coşkulu konuşmalar
Nutuk heyecanı mi bilinmez
Democritosun adını yakıştırmazlar yanına
Taşradan gelen köylülügümü senden sakladigim delikanlıyım
Neden yakıştıramazlar gerçeği bize?
Belki Bir zaman sonra bende papyon takacağım
Uzun yıllar giyilmiş ve cekistirilmis bir kazağın dirseklerinde saklı geleceğimiz
Solgun hadikalarda ararsak buluruz bizi
Azalırsa sevgi..
Sürecek
Yağan karın ufalanmasi gibi..
Kaçmaya Kadir
Konuştukça üzerime yağan şiirler artık şemsiyemi deliyor.
Mihrapta öne geçirdiklerimizin arkasında görüyoruz halimizi
Bir hakikat ile yüzleşmek için kaçındığımız ne varsa
Gölgesi ile beraber karanlık hepsi bizden daha fazla büyüdü.
Metropol kartlarda ekstreler hep full
Kostugumuz her ortam bizden bir parçayı patolojiye gönderiyor.
Avunduklarimın zehri kalıyor avuçlarımda
Bin hareketi engellemek için bir düşünce üşüyor
Ve soğutuyor yüreğimizde ne varsa
Yarına dair..
O mahcubiyeti hep mıhladılar ya göğsümüze
Kalmadi şimdi hiçbir diyar saklanacak bir gönül
Kaçmak için vakit dar yüzleşmek için yavaş
Nereye ulaşacaksak bunca doldurmadan sonra
Çıldırmak için artık vakit var.
Geçmiş
Geçmişte kaldı fark edilmemenin hazin acısı
Geçmişte kaldı anlamsızlığın derin buhranı
Çıkılan yolların amaçsızlığı hep geçmişte kaldı
Hoyratça geçen zamanlarda özel bir gün aramak
Göz altlarında sakladığımiz hüzün
Geçmişte kaldı kendini bilmeyenler de aradığımız kendilik
Sözde yaşadığımız özden uzaklaştığımız zamanlar hep geçmişte kaldı
Çocuklukta aradığımız masumiyet
şiirlerde hüzünle büyüttüğümüz acılar
Elimize alıp bir şeyleri unutmak istedikçe koybolmak istediğimiz romanlar
Bir şarkının nakaratında aradıklarımız hep geçmişte kaldı
Dünyanın en uzun gecesi 21 Aralık değil
Beni terk ettiğin gecedir.
Küçük iskender
Kaçtıklarım
Kendimizi geride bırakarak kaçarken
Aslında kactiklarimizı yanımızda olanlara kendimizden miras bıraktık.
Bir doğruya tutunup yaşarken
Aslında yalanların üstüne doğruları inşa ederek yaşayabildiğimiz kadarız.
Bu nedendir diye sorgularken anlamayız.
Aslında bu böyledir diye kabul ettiğimizde başlar asıl sınavımız
yüzleşmek
Kendimizi en çok bulduğumuz ve ait olduğumuz yerlerde tanırız.kendimizi bulduğumuz yerlere kişilere uğramak aslında kişinin kendisi ile olan savaşının bir parçası. Çünkü öyle mekanlarda kilicimiz yerde benliğimiz ortada olur bu da gördüğümüz biz ile yüzleşmeyi beraberinde getirir. bazen üzülür bazen olanı kabullenemeyebiliriz ama şöyle bir gerçek vardır ki yüzleşmeyen yüzsüzleşir.
Karşımızdaki insanda bize karşı korku yerine utanma duygusu oluşturduğumuz vakit bir bağ kurarız. Çünkü korku anı bastırır. Bir özneye gereksinim duyar ilkeldir. Ama utanma duygusu benliğe doğru yayılır karşıda özne olmaksızın vicdana hitap eder.
Başka Birileri.
Bu dünyadaki en bedbaht insan başka bir insandan bir şey öğrenebileceğine dair umudunu ümidini kaybetmiş kişidir.Bu kişi kendi zihin hapishanesine o kadar hapsolmuştur ki, her gün orda yaşar ve çıldırır.Bu denli insanlara en büyük ceza, onlarla konuşmamak değildir. Zaten kendi kendilerine verdikleri önemli bir ceza vardır; Dışarıya karşı ördükleri duvarlarının ötesinde olup biteni görememek.
Tecrübe
Tecrübe dediğimiz şey en nihayetinde insanın içindeki doğru bildiği şeylerin parçalanmasıyla meydana gelir.