Bu tecrübe sayesinde iyi bir arkadaşlığı sürdürme sanatının şömine yanında oturmakla karşılaştırılabileceğine karar verdim. Ateşe çok uzun süre yakın oturursak sıcaklayabilir, hatta yanabiliriz. Benzer bir şekilde biriyle ne kadar iyi anlaşırsak anlaşalım, kişisel alan inşa etmeden ona fazla yakın durursak çok geçmeden kendimizi esir alınmış ve tükenmiş gibi hissederiz; ilişkiyi cepte görmek ve yeterince mahremiyete ya da bağımsızlığa sahip olmamaktan dolayı öfke duymak kolaydır. Öte yandan dostlar ve aileyle iletişimde kalmak için çok az çaba harcarsak sevgilerinin sıcaklığını hissedemeyiz.
Denge yakalamak, kilit önem taşır.
Hava ve güneş var, bulutlar var. Orada, yukarıda mavi bir gökyüzü ve onun arkasında belki şarkılar, belki de daha güzel sesler var… Neticede umut var. Kederimize rağmen bizim için umut var.