Ölümlü bir dünyada insan çabasının en büyük başarısı, ölüm diye bir şey hiç yokmuş gibi davranarak, ölüme meydan okuyarak kurmak, örmek, kendi payına düşeni yapıp sonrakilere bırakmaktır diyordum…
Hangimiz, kaçınılmaz olduğu bilinen şeyler karşısında bile, kendini biraz daha aldatmaktan, bu kaçınılmazdan kaçılabileceği, belki de bu korkulanın başa hiç gelmeyeceği umuduna -bütün boşluğunu bilerek- kapılmak çocukluğunu göstermekten utanç duydu?
Bir heceydi onlar
Benim kalbim için
Senin güzelliğine
Yazıldığı zamanlar.
Bu külden sonra onları
Bir küfür gibi oku
Heceleye heceleye tersinden.
Gittiğin yere yakışan
Dil budur artık
Ey insanı anısıyla yıkan
Şiirin bile kurtaramadığı
Sıradanlık…