Dostoyevski’nin ilk eseri olan ‘İnsancıklar’ Petersburg’da Makar Devuskin ve Varvara Alekseyevna arasında geçen mektuplaşmadan oluşuyor. Kitabın başlarında yaşlı bir adamın kendisinden küçük bir kadın ile mektuplaşırken aralarındaki ilişkiyi pek kestiremesem de okudukça netlik kazanıp ; birbirine duydukları sevgiyi değil aile dostuna yazıldığı anlaşılıyor.
Kitabın ana teması fakirlik, yoksulluk, günlük yaşanan sorunlar, sosyolojik problemler, en önemlisi de eğitimli kesim ile halk arasındaki farkı göz önüne seriyor. Tabakalaşma kavramı kitabın ilk sayfalarından sonuna kadar kendini göstermektedir. Kitap dönemin sosyal yapısını gözler önüne serip evrensel olguları arı ve akıcı bir dil ile anlatmıştır. Makar Devuskin’in mektupta yer alan hitapları ara ara gülümsetiyor. Yazarın ilk kitabının olması gerek acemice anlatımı bazı yerlerde göze batmadı değil. Fakat genel anlamda değerlendirecek olursam gayet başarılı bir yapıt.
Yıllar önce okuyup çoğu yerin altını çizmiş olsam da beni etkileyen kısmı alıntılıyorum: “Hatıralar mutlu olsun, kederli olsun, hep acı verir; en azından benim için öyle; ama bu acı tatlı bir acı. Ve kalp ağırlaştığı, daraldığı, sıkıldığı, kederli olduğu zaman, o zaman hatıralar onu tıpkı sıcak bir günün ardından gelen rutubetli bir gecede çiy damlalarının zavallı, kurumuş, gündüz vakti sıcaktın kavrulmuş çiçeği canlandırması gibi aydınlatıp canlandırır. “
Keyifli okumalar diliyorum.
