Ben hayatımdaki ınsanları gülümseyerek ağırladım ve gülümseyerek uğurladım.Tevazuyu erdem bildim mütevazi kalmayı da.Eğilip bir çocuğun alnını öpmeyi bir yudum şükür etmeyi,insanlar arasında sesiz sedasız kendi halimde kendi ruhumun ritminde huzuru bulmayı sevdim.Siz beni ne kadar tanıdınız?Kime dokundum,kimi kırıp incittim?Sabır benim ikinci adımdı.Ve sessizlik en çok bana yakıştı dalarken gözlerim, hüzün saçlarıma dokundu bağdaş kurup oturdu. Ne zman bir menfaatle yaklaştım? İnsanın özüne baktım yüzüne veya ne giydiğine değil .Kime ön yargılı davrandım? Kimi rahatsız veya huzursuz ettim? Kırılsam da incinsem de gülümseyerek kendi kabuğuma çekildim.Bir duvar örüp.Mesafeli olmayı seçtim. Ömür denen merdiven de yoruldum her basamağında. Kime kimi şikayet ettim? Haksızlığı sevemedim.Vicadanım dı beni ayakta tutan, değer yargılarım saygım.Biri de çıkıp söylesin haksız yere kim incitti Allah aşkına...