Şeytan uyuya kaldı bir gün. Rüzgar sert esti. Üç tüy düştü Şeytandan. Biri paraya yapıştı, diğeri Mevkiye, öteki de ihtirasa. O günden sonra şeytan hiç bir iş yapmadı. “Dostoyevski”
Toprakta gezen gölgeme toprak çekilince, Günler şu heyûlâyı da er, geç silecektir. Rahmetle anılmak, ebediyyet budur amma. Sessiz yaşadım, kim beni, nerden bilecektir...?