Sabah uyandığımda kendime bu soruyu sorarım. Sonra Bay Schroeder’ın
monoton ses tonuyla bitmek bilmeyen ve uyumamak için kendimi zor
tuttuğum üçüncü ders boyunca da. Akşam yemeğinde sofradaki fasulyeyi
birilerine uzatırken. Geceleri kafamda dönüp dolaşan düşünceler yüzünden
bir türlü uyku tutmadığı için uyanık halde yatağımda uzanırken...

Ah şu hikâyeciler! Yararlı, hoş, güzel şeyler yazacaklarına
en gizli saklı şeyleri kazıp çıkarırlar!.. Keşke yazı
yazmalarını yasaklayabilseydim. Ne bu canım, okursun,
okursun... dalarsın düşüncelere. Daha ne olduğunu bile
anlayamadan kafana bir sürü garip düşünce doluşuverir.

Hiç kimse hakkında taşlamalar yazamam hayatım. Boşu
boşuna gevezelik edemeyecek kadar yaşlıyım. İnsanlar bana gülerler.
Hani derler ya: “İnsan kazdığı kuyuya düşer.”

Dikkatinizi insanlara, yerlere, nesnelere, düşüncelere vs. çevireceğinize sabah uyanan farkındalığınıza çevirirseniz sonunda farkındalığın sonsuz-daimi-farkındalık-sevgi- mutluluk olduğunu keşfedersiniz.